Πολ(εμ)ιτικό δημοψήφισμα

Υπάρχει η αφελής αντίληψη ότι ο Α. Τσίπρας αφελώς διαπραγματευόταν με τους Ευρωπαίους πέντε σχεδόν μήνες, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να συμφωνήσει μαζί τους. Τα ίδια τα γεγονότα - υποτίθεται - επιβεβαιώνουν αυτή την αντίληψη, που διασπείρεται τεχνηέντως από εκείνους που επιδιώκουν, εν όψει του πιθανού δημοψηφίσματος, να αποδομήσουν την εικόνα του πρωθυπουργού, να τον παρουσιάσουν ως πολιτικό μειράκιο, ως μύωπα πολιτικό αντιπολίτευσης, που όταν ανέλαβε την κυβέρνηση πίστεψε ότι θα μπορούσε να πάρει τους πρώην αντιπάλους του με το μέρος του.

Υπήρχαν, πράγματι, σοβαροί πολιτικοί λόγοι, που καθιστούσαν τη συμφωνία απίθανη. Ως τώρα λαμβάναμε υπόψη μόνο τους λόγους που είχαν οι εκπρόσωποι της ασφυκτικής για την Ελλάδα πολιτικής της Ευρώπης να μη συμφωνήσουν με τον πρωθυπουργό μιας αριστερής κυβέρνησης. Τώρα, από τις εξελίξεις, υποχρεώνονται όλοι να σκεφτούν και τους λόγους που ο Α. Τσίπρας δεν ήθελε συμφωνία με αυτή την Ευρώπη.

Οι μεν υποκρίνονταν ότι διαπραγματεύονταν. Και ο άλλος έκανε το ίδιο. Το διακύβευμα, και για τους δύο, ήταν πολιτικό. Των μεν να μη χαλαρώσει, εξαιτίας της αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα, το πνεύμα της άτεγκτης λιτότητας, και, κυρίως, να μη σταλεί το μήνυμα ότι μια αριστερή πολιτική μπορεί να επικρατήσει στην Ευρώπη. Του Α. Τσίπρα ο στόχος ήταν ακριβώς ο αντίθετος. Να καταγγείλει την ασφυκτική οικονομική πολιτική της κυρίαρχης πολιτικής κάστας, και να αξιοποιήσει την ευκαιρία να προτάξει το αριστερό πρότυπο πολιτικής και κοινωνικής διαχείρισης.

Έτσι διέρρευσε ο καιρός μέχρι την τελευταία, κυριολεκτικά, στιγμή. Αμφότεροι οι αντίπαλοι, παρόλες τις αβρότητες και τους εναγκαλισμούς, οραματίζονταν τη στιγμή της εξουδετέρωσης του αντιπάλου. Η αντιπαράθεση ήταν εξαρχής προορισμένη να οδηγήσει στην ήττα του ενός από τους δύο μονομάχους. Συμβολικά μιλώντας, της αριστερής σημαίας από τη μια πλευρά, της δεξιάς από την άλλη. Βεβαίως, στο επίπεδο των πραγματικών μεγεθών, από την πλευρά των πολιτικών αντιπάλων του Α. Τσίπρα βρίσκονται κράτη – γίγαντες, και στο πλευρό του η χώρα του, η Ελλάδα.

Όμως, δεν πρέπει να εξομοιώνονται το Γερμανικό κράτος, για παράδειγμα, με τον Γερμανικό λαό, και, πολύ περισσότερο, ο λαός των Λιθουανών με την εκπρόσωπό του στην Ευρώπη. Ο Α. Τσίπρας ποτέ δεν έκρυψε ότι πολιτεύεται στο όνομα όλων των λαών της Ευρώπης. Είχε, προφανώς, κάνει ορθά το άθροισμα. Από τη μια τα πλήθη των εξαθλιωμένων Ελλήνων και όλων των άλλων Ευρωπαίων, από την άλλη εκείνοι που κέρδιζαν από τη διαιώνιση της λιτότητας, και όσοι φοβούνται να απωλέσουν την όποια ασφάλεια, υποτίθεται, απολάμβαναν ως Ευρωπαίοι.

Οι δεύτεροι ποτέ στην ιστορία δεν ρωτούσαν τη γνώμη των πρώτων για τη μοίρα τους, για το αν θέλουν να ζουν ως πένητες. Τώρα ο Α. Τσίπρας δίνει σε αυτούς τον λόγο, στους αποστεωμένους και απελπισμένους ουραγούς των κοινωνικών εξελίξεων. Τους καλεί να σηκώσουν ψηλά τη σημαία της αριστεράς και της πατρίδας και να επιτεθούν…

Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος ήταν η πρώτη κίνηση μιας σειράς τακτικών ελιγμών ενός πρωθυπουργού που εννοούσε ανέκαθεν την πολεμική αντιπαράθεση με το κατεστημένο. Στον πόλεμο, όμως, δεν κάνει η μια παράταξη, μόνο, τακτικούς ελιγμούς. Κάνουν και οι δύο παρατάξεις, πριν την τελική μάχη. Και για τις δύο παρατάξεις κρίνεται το ίδιο: η επιβίωσή τους. Έχουμε, επομένως, να δούμε και άλλες κινήσεις τακτικής πριν την τελική μάχη. Περισσότερο παράτολμοι σ’ έναν πόλεμο είναι εκείνοι που δεν έχουν τίποτε να χάσουν, οι ταπεινωμένοι. Το είπε ο Τσίπρας στον Τουσκ προχθές. Οι άλλοι έχουν πάρα πολλά να χάσουν. Δεν ήταν εύκολο, τελικά, να εξουδετερωθεί ο Τσίπρας ούτε, φυσικά, η Ελλάδα.

Τις επόμενες ώρες και ημέρες θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά… Για να συνειδητοποιούμε τι συμβαίνει πρέπει να έχουμε σαφή εικόνα για τους αντιπάλους, το έδαφος της μάχης, τις κινήσεις του καθενός και, κυρίως, τον πραγματικό στόχο: την πολιτική επικράτηση των δημιουργών της κρίσης που δεν υπέστησαν τις συνέπειές της ή των θυμάτων της οικονομικής κρίσης, που πληρώνουν τις επιλογές των δημιουργών της! Θύματα δεν είναι μόνο οι Έλληνες αλλά όλοι οι λαοί της Ευρώπης, στις κοινωνικές τους πλειοψηφίες. Αυτή - εκτός από τη δική του - είναι η μεγάλη δύναμη του ελληνικού λαού...