Το μέλλον της Ελλάδας

 

«Έχουμε νέα πρόταση από την Ελλάδα – Με εκπλήσσει η άνεση που η ελληνική κυβέρνηση παίζει με το μέλλον της χώρας…», φέρεται δηλώσας ο Υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας. Κι εμένα εκπλήσσει η άνεση με την οποία ο Αυστριακός υπονοεί ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει προτάσεις. Τα μεγέθη, ωστόσο, είναι άνισα. Εγώ είμαι ένας απλός Έλληνας, ενώ εκείνος… Αλήθεια, τι είναι εκείνος;

Ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος, φυσικά. Ποιοι συνήθως απορούν και εκπλήσσονται που κάποιοι αντιπροτείνουν κάτι στις δικές τους αποφά(ν)σεις; Εκείνοι, προφανώς, που θεωρούν ότι έχουν απόλυτη εξουσία πάνω στους άλλους. Έτσι δικαιολογείται η μεγαλαυχία, η βαθιά και εκτεταμένη. Την έπαρση αυτή συνοδεύει πάντα μια ιδιαίτερα διογκωμένη εικόνα εαυτού, μια δραματικά επαυξημένη αίσθηση για τη δύναμη του ατόμου που διακατέχεται από τη ναρκωτική επίδραση της εξουσίας που νομίζει ότι έχει.

Δεν καταλαβαίνει, λοιπόν, ο Αυστριακός πώς γίνεται ένας πρωθυπουργός να διατυπώνει προτάσεις για το μέλλον του λαού που εκπροσωπεί. Ένας λαός δεν νομιμοποιείται, σε τέτοιες συνθήκες, που αφορούν στην επιβίωσή του, να καταθέτει προτάσεις μέσω του πρωθυπουργού του;

Το πρόβλημα, φυσικά, έγκειται στο ότι δεν έχουν τα δύο μέρη το ίδιο όραμα για το μέλλον. Δεν θα μπορούσαν, άλλωστε. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει κανείς να πει περισσότερα για να περιγράψει αυτά που σκέφτεται, για να τα αποκαλύψει, να τα κοινοποιήσει ως εντυπώσεις. Το «μέλλον», στο νου του καθενός, παίρνει ποικίλες διαστάσεις. Εύκολα, λοιπόν, σε ό,τι με αφορά, θα αποδομήσω την επίκληση που κάνει ο Αυστριακός του μέλλοντος.

Καταρχήν, ενδιαφέρεται πράγματι για το μέλλον των Ελλήνων ο εν λόγω συγκυριακός Υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας; Πόσο είναι πιθανό; Αν όντως ενδιαφέρεται, πώς το οραματίζεται; Ως ένα μέλλον - χάρη σε ακόμα μεγαλύτερες αποκοπές στις συντάξεις και στον μη φορολογικά αυστηρό έλεγχο του τζόγου – ιδεώδες για τους Έλληνες πολίτες; Πού τοποθετεί χρονικά στο μέλλον ο Αυστριακός την ευημερία των Ελλήνων και με ποιους όρους; Πώς θα προέλθει, σκέφτεται, η επιβίωση της πλειοψηφίας του λαού αυτού;

Ενδεχομένως, φυσικά, να μην κάνει τόσο δυσάρεστες σκέψεις ο Αυστριακός για τους Έλληνες. Πιθανόν δεν σκέφτεται έτσι για το μέλλον των Ελλήνων. Ίσως αυτό που φαντάζεται είναι το εξής: τον περιττό, μη παραγωγικό πληθυσμό της Ελλάδας να λιγοστεύει, τα ταμεία να εξυγιαίνονται επειδή δεν θα πρέπει να πληρώνουν όσες συντάξεις πληρώνουν τώρα, τον παραγωγικό ακόμα πληθυσμό της Ελλάδας να φυλλοροεί επίσης, για να εργαστούν οι νέοι Έλληνες αλλού, εκεί που θα μεταναστεύσουν…

Το τοπίο, έτσι, θα ηρεμήσει. Οι όποιες καταθέσεις έχουν μείνει στις ελληνικές τράπεζες θα μεταναστεύσουν, και αυτές, για τις τράπεζες της Ευρώπης, και τις αυστριακές. Το έδαφος για την ανάπτυξη Ευρωπαϊκών - και αυστριακών - επιχειρήσεων στην Ελλάδα θα καθαριστεί επαρκώς, με στρατιωτική μάλιστα επιμέλεια… Ξέρουν από αυτή, τη στρατιωτική εκκαθάριση, οι Αυστριακοί και οι Γερμανοί.

Αν είναι αυτό το μέλλον της Ελλάδας που οραματίζεται ο Αυστριακός, οπωσδήποτε έχει δίκιο. Επαρκή νοημοσύνη προσποιείται πως δεν έχει. Θα μπορούσε αυτός ο Έλληνας πρωθυπουργός και αυτή η κυβέρνηση να σχεδιάζουν ένα τέτοιο μέλλον για τη χώρα τους; Όσο κι αν είναι προφανής η απάντηση, η μεγαλαυχία, είπαμε, του δήμιου που νομίζει ότι η γκιλοτίνα θα λειτουργήσει, δεν του επιτρέπει να σκεφτεί ότι το κεφάλι του ελληνικού λαού, στο ικρίωμα, θα έχει ακόμα φωνή για να μιλήσει…

Χρειάζεται φυσικά, εδώ, διπλή νοημοσύνη. Η πρώτη για να ελέγχει τη σκέψη του Αυστριακού, και η δεύτερη για να μην του επιτρέπει να διατυπώνει την ανεξέλεγκτη σκέψη. Και οι δυο αυτές ικανότητες ενός νου, συνοψίζονται σε μία ηθική: εντιμότητα λέγεται στην ελληνική.

Δεν χρειάζεται, νομίζω, στους αναγνώστες του κειμένου αυτού να υπενθυμίσω ότι ακόμα κι αν λειτουργήσει τελικά η γκιλοτίνα, δεν είναι δυνατό, ταυτόχρονα, να κόψει εννέα εκατομμύρια κεφάλια. Το κεφάλι του Έλληνα πρωθυπουργού είναι ένα, φαινομενικά. Ακόμα κι αυτό να πέσει, όπως επιθυμούν κάποιοι διακαώς στην Ευρώπη, στη θέση του θα φυτρώσουν εκατομμύρια… Αυτό, όμως, πρέπει να είσαι Έλληνας, όχι Αυστριακός, για να το φανταστείς επαρκώς.

Κι όλα αυτά γιατί δεν δέχονται οι πιστωτές να τους πληρώσουν οι Έλληνες με χρήματα από φόρους επιχειρήσεων που κερδίζουν από 500.000 Ευρώ και πάνω, ούτε με χρήματα από τη φορολογία των «τυχερών» παιγνίων. «Επαρκέστατη» δικαιολογία, ικανή να πείσει ανεπαρκέστατους νόες. Υπάρχουν, φυσικά, ακόμα πολλοί, που προτιμούν να δηλώνουν νοητική ανεπάρκεια από το να καταλάβουν την Ελλάδα, ακόμα και Έλληνες…  

Τα όσα είπα για τον Υπουργό Οικονομικών της Αυστρίας ισχύουν και για όλους εκείνους που δακρύζουν με δάκρυα (κροκο) - δειλού, πριν κατασπαράξει το θύμα του. Τα δάκρυα, φυσικά, δεν τα βλέπει το θύμα. Τα κρύβει το ανοιχτό διάπλατα στόμα…