Αιδώς!

 

Από το πρόσφατο δημοψήφισμα δεν πρέπει να χαθεί η ανάμνηση. Πρέπει να θυμούνται οι Έλληνες που το έζησαν και εκείνοι που θα έλθουν, και δεν θα ξέρουν τι ακριβώς έγινε, ότι στην ελληνική ιστορία υπάρχει ένα δεινό σύνδρομο, που κατατρύχει τον πάσχοντα ελληνισμό τα τελευταία διακόσια χρόνια. Από την επανάσταση του 1821 και εντεύθεν, στο σύγχρονο ελληνικό κράτος, η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών στέκεται απέναντι στη βούληση του λαού. Πρόκειται, είμαι σίγουρος, για κατάλοιπο του προνομιακού καθεστώτος που απολάμβαναν οι προύχοντες στη διάρκεια της υποτέλειας της ελληνικής επικράτειας στην τουρκική αυτοκρατορία. Οι ευνοημένοι της υποδούλωσης του ελληνικού λαού, οι οικονομικά ισχυροί και οι κατά τόπους επιτετραμμένοι, ακόμα και οι “υπεύθυνοι” για τη θρησκευτική κατήχηση των ανθρώπων, δεν λογοδοτούσαν στο κοινωνικό σώμα που εξουσίαζαν (οικονομικά, κοινωνικά, πνευματικά) αλλά σ’ εκείνους που τους είχαν δώσει το δικαίωμα να το εξουσιάζουν. Αυτό δεν σταμάτησε, μέχρι σήμερα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έπαιξε, για την Ελλάδα, το ρόλο που έπαιζε η τουρκική κατοχή. Πολιτικοί στην Ελλάδα, οικονομικοί και κοινωνικοί ταγοί κάθε είδους, λογοδοτούν κατευθείαν στην υπέρτερη εξουσία της ευρωπαϊκής άρχουσας ελίτ. Όπως η Ελληνική Επανάσταση ήταν δυσάρεστη για τους Έλληνες ταγούς των Ελλήνων στην τουρκοκρατία, έτσι και η επανάσταση του “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα είναι απεχθής για όσους έλκουν την αίγλη τους από τη σύγχρονη ξενοκρατία.

Και το άλλο “ΟΧΙ”, φυσικά, μην το ξεχνάμε, της αντίστασης στον Άξονα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δυσαρέστησε πολλούς, εγχώριους και εξωτερικούς διαχειριστές της τύχης του ελληνισμού. Η ελληνική αντίσταση στις φασιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη δεν έγινε ανεκτή για πολύ, ούτε και από τους Ευρωπαίους που ευνοήθηκαν τα μέγιστα από αυτή, κυρίως από τους Άγγλους. Ο ελληνικός λαός έπρεπε να αντισταθεί τόσο όσο να εξυπηρετήσει τα σχέδιά τους. Οπωσδήποτε, όμως, δεν έπρεπε να είναι εντελώς ελεύθερος! Έπρεπε να επιστρέψει γρήγορα στο καθεστώς υποτέλειας και εξάρτησης από τους ξένους.

Έτσι και σήμερα. Υπάρχει ένα ιδιαίτερο είδος πολιτικών και δημοσιολόγων στην Ελλάδα, που διεκδικεί μια ιδιότυπη ανωτερότητα απέναντι στην πλειοψηφία των ανθρώπων που κάνουν την Ελλάδα αυτό που είναι. Αυτό απορρέει από ένα είδος περιφρόνησης που αισθάνονται για τους περισσότερους Έλληνες. Αν αναφέρονταν αποκλειστικά σε αυτούς, βεβαίως, δεν θα είχαν αυτή τη στάση. Αν ήξεραν ότι από τους Έλληνες, ως αυτό που είναι, εξαρτάται η επιβίωσή τους, θα αφουγκράζονταν καλύτερα το λαϊκό αίσθημα. Ελαύνονται, όμως, από τη βούληση κέντρων εξουσίας εκτός Ελλάδας. Αποβλέπουν στην εύνοιά τους και τους το δείχνουν. Δηλώνουν υποταγή σε μη Έλληνες και αντλούν από εκείνους δύναμη… Όπως στην Ελλάδα μετά την Επανάσταση, που τα “ελληνικά” κόμματα εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα.  

Είναι προφανές ότι η επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος δεν διαφέρει από την προηγούμενη. Ούτε οι πολιτικοί που στάθηκαν απέναντι στο 61% του ελληνικού λαού άλλαξαν ούτε οι δημοσιογράφοι. Είναι οι ίδιοι. Απόντες στη συγκέντρωση της Παρασκευής στο Καλλιμάρμαρο, επειδή ήξεραν το αποτέλεσμα. Είχαν στα συρτάρια τους και τις δύο δημοσκοπήσεις: τις γνήσιες και της προπαγάνδας. Επιστράτευσαν όλα τα μέσα για να κάνουν το συντριπτικό γι’ αυτούς 75% - 25% ένα περισσότερο “αξιοπρεπές” αποτέλεσμα. Η παραπληροφόρηση και η κινδυνολογία έκαναν πολλούς Έλληνες να δειλιάσουν. Φυσικό συναίσθημα, ανθρώπινο…

Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν κάνει λάθος. Να προσπαθούν Έλληνες πολιτικοί εκπρόσωποι των άτεγκτων “εταίρων” να παρουσιάσουν την επιλογή του “ΟΧΙ” ως εσφαλμένη είναι κατάφωρη παραβίαση των όρων εντολής τους, όχι της ξένης, της ελληνικής: να σέβονται, τουλάχιστον, στη δημοκρατία που πολιτεύονται, τον βασικό της όρο, την αρχή της πλειοψηφίας. Οι Έλληνες ψήφισαν “λάθος” ενσυνείδητα. Αυτοί, όμως, ξέρουν καλύτερα. Ο πολιτισμός της ελληνικής λαϊκής γνώμης αντιπαρατέθηκε με τον τρόμο της εξουσίας των εκπροσώπων της βίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν αφήνονταν οι ευρωπαϊκοί λαοί ελεύθεροι να αποφασίσουν, θα αποφάσιζαν όπως οι Έλληνες. Γι’ αυτό, τις επόμενες ημέρες, ομοθυμαδόν, ξένοι επίδοξοι παντοκράτορες και οι εγχώριοι εκπρόσωποί τους θα προσπαθήσουν να πείσουν τους Έλληνες, με τη βία φυσικά, ότι τόλμησαν κάτι που δεν έπρεπε: να ζητήσουν, με την ψήφο τους στο δημοψήφισμα, περισσότερη αιδώ από εκείνους που δοκιμάζουν δεινά την υπομονή τους…