Εφιάλτες...

Μπορεί, τελικά, η απηνής κριτική εναντίον του Α. Τσίπρα προσωπικά, της εσωτερικής του στο κόμμα αντιπολίτευσης και των αντιπολιτευόμενων έτερων πολιτικών δυνάμεων, να καρποφορήσει. Την Τετάρτη, ήδη, θα δοκιμαστεί η αντοχή της κυβέρνησης που επωμίστηκε το βάρος της αυτοδιάψευσης για να μη δοκιμαστούν δεινά οι Έλληνες. Μπορεί, πράγματι, η κυβέρνηση να υποκύψει στο μοιραίο, μετά το εσωκομματικό τραύμα και τη γάγγραινα που προχωρεί με γρήγορο ρυθμό.

Και μετά; Θα αρκέσει, φαντάζομαι, στο εσωκομματικό κατεστημένο της αναρχοαυτόνομης πλατφόρμας η αποτυχία του πρώην συντρόφου πρωθυπουργού και η ανάδειξη της δικής τους αφήγησης περί «αριστεράς στα πεζοδρόμια», εκεί που θα περιμένουν πάλι οι συνταξιούχοι για κάποιες – λίγες – δεκάδες Ευρώ. Δεν καταλαβαίνουν, προφανώς, οι επαναστάτες ενάντια στην ίδια τους την εξουσία, ότι δεν θα υπάρχει επόμενη μέρα ούτε γι’ αυτούς.

Ποιο θα είναι το ακροατήριό τους; Ποιοι βραδυπορούντες γέροντες και γερόντισσες θα σκεφτούν ξανά να εμπιστευτούν μια αριστερά που δεν θέλει την εξουσία, που δεν ξέρει τι να την κάνει; Ποιοι άνεργοι θα θελήσουν να ξανα-ελπίσουν σε καλύτερες μέρες, όταν εκείνες που θα έλθουν θα είναι χειρότερες; Ποιοι εργαζόμενοι θα τολμήσουν να επαναλάβουν τη στήριξη σε ελκυστικούς μεν επαναστάτες, που όμως εγκαταλείπουν το λάβαρο της επανάστασης όταν φυσήξει πιο δυνατά ο αέρας; Κανείς…

Η αριστερότερη φράξια, επομένως, θα περιοριστεί στο διηνεκές σε προκηρύξεις επαναστατικής έμπνευσης, που θα αδειάζει στους δρόμους νύχτα… Ίσως αρκετοί από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να αισθάνονται καλά έτσι. Εκεί θα επιστρέψουν, ούτως ή άλλως, σίγουρα. Εν τω μεταξύ η Ελλάδα πρέπει κάπου να πάει, στο άμεσο και στο απώτερο μέλλον. Εκείνοι δεν θα την πάνε πουθενά, φυσικά!

Μαζί με αυτούς, όμως, τους εκ πεποιθήσεως αντιρρησίες χωρίς πρόταση, θα ξεθωριάσει και το όραμα, στο συλλογικό ασυνείδητο της καθημαγμένης ελληνικής κοινωνίας, για μια αριστερά με πρόταση. Είναι αυτό που, πιθανόν, δεν θα δούμε να εκτυλίσσεται ως πολιτική πραγματικότητα και ως κοινωνική ζωή στην Ελλάδα του παρόντος και του μέλλοντός μας. Τα ένστικτα, δυστυχώς, του πολιτικού αριβισμού είναι ασυγκράτητα, και μάλιστα όψιμων πολιτικών, όπως ο Γ. Βαρουφάκης. Κακό δεν είναι να προσπαθείς και να αποτυγχάνεις. Είναι προβληματικό, όμως, να προσπαθείς, να αποτυγχάνεις και να θεωρείς ότι πέτυχες επειδή αποποιείσαι την προσπάθεια και την αποτυχία σου. Είναι παλινδρόμηση σε στάδια της πρώιμης ανθρώπινης ανάπτυξης. Εκτός κι αν κάποιοι τα στάδια αυτά δεν τα ξεπέρασαν ποτέ…

Στην περίπτωσή μας, της Ελλάδας εννοώ, δεν θα ήταν κακό να προσπαθήσει η ελληνική κυβέρνηση να διαχειριστεί την τύχη της χώρας με μνημόνιο, πράγματι, αλλά εναλλακτικά. Γιατί αυτό υπόσχεται. Κακό θα ήταν να μη δοθεί στην κυβέρνηση αυτή η ευκαιρία να το προσπαθήσει. Ο λόγος είναι απλός. Η «εναλλακτική», θα τη δούμε να επαναλαμβάνεται ίσως, είναι να αναλάβουν τη διεκπεραίωση του μνημονίου εκείνοι που ήδη γνωρίζουμε πώς εφαρμόζουν τα μνημόνια. Δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς ο λαός θα θελήσει να κυβερνηθεί από εκείνους, ή παρόμοιους, στους οποίους αρνήθηκε το προνόμιο να τον κυβερνούν, επειδή το καταχράστηκαν με τον τρόπο που το έκαναν.

              Κι όμως! Τίποτα δεν είναι απίθανο. Η επιχείρηση αποδόμησης, από κάθε πλευρά, του Α. Τσίπρα έχει αρχίσει. Θα βρει έδαφος στο θυμικό – για μια ακόμα φορά – των Ελλήνων. Τη θέση του ονείρου, που θα διακοπεί απότομα, θα πάρουν οι εφιάλτες μας, που ξέρουμε, των τελευταίων πέντε τουλάχιστον δεκαετιών. Είναι επικίνδυνο να συνηθίζουμε τους εφιάλτες μας και να μη θέλουμε να ξέρουμε τα όνειρά μας. Γίνεται ο άνθρωπος, στο τέλος, ο ίδιος του ο εφιάλτης, που θέλει οπωσδήποτε, και το επιδιώκει, να τελειώσει…