Πόλεμος!

Στον πόλεμο το τέλος έρχεται με την εξόντωση του αντιπάλου. Η μάχη αυτή, του Σαββατοκύριακου, θα ήταν η τελευταία για την Ελλάδα. Ο Α. Τσίπρας και οι συν αυτώ θα κείτονταν, αύριο το βράδυ, πολιτικά νεκροί. Τα παράπλευρα, βιολογικά θύματα του πολέμου, θα ήταν εκατομμύρια Έλληνες, που θα ανέθεταν τις ελπίδες τους στην “ανθρωπιστική βοήθεια” των πρώην εταίρων. Ο ύψιστος εξευτελισμός! Να εξαρτάσαι για τη ζωή σου από εκείνους που “σκότωσαν” τους “προστάτες”, τους πολεμιστές σου.

                 Αυτά, φυσικά, είναι έθος για τους Ευρωπαίους: βόρειους, δυτικούς, ανατολικούς, νοτιοδυτικούς, νότιους μέχρι το κέντρο. Είναι ο λόγος που δεν ταιριάζουμε, οι νοτιοανατολικοί Ευρωπαίοι, μαζί τους. Στη μάχη μας “εναντίον” τους, αυτό που διεκδικούσαμε ήταν όχι η εξόντωσή τους. Θα ήταν αδύνατο να το πετύχουμε και ούτε θα το θέλαμε. Αυτό που ζητούσαμε ήταν η διαφοροποίηση της στρατηγικής τους απέναντί μας: να χαλαρώσουν τον κλοιό τους, για να γλυτώσουν τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι, να μην αρχίσουν και εκείνοι να αυτοκτονούν.

                Δεν ήταν εφικτή μια τέτοια συνθηκολόγηση σ’ αυτόν τον πόλεμο. Ή έπρεπε ο αριστερός αντίπαλος να παραδοθεί ή θα έπαιρνε μαζί του στο χάος έναν ολόκληρο λαό. Καθαρός εκβιασμός, “έντιμος”. Ποιος αντέχει μια τέτοια ευθύνη, ένα τέτοιο κρίμα. Μόνο οι “δωρεάν” επαναστάτες, που τους καλύπτουν οι αποφάσεις των υπόλοιπων…

                Δεν έχουμε σχέση οι Έλληνες με την άλλη Ευρώπη. Αυτό κατάλαβε ο Α. Τσίπρας στο τέλος. Δεν ξέρω αν ο Γ. Βαρουφάκης το κατάλαβε ακόμα, που θεωρούσε ότι “στην Ευρώπη δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Οι υπόλοιποι στην Ευρώπη, από την Αλβανία μέχρι τις σκανδιναβικές χώρες, κι από τη Σλοβακία μέχρι την Αγγλία, έχουν συνηθίσει με την αποφορά του θανάτου που προκαλούν οι ίδιοι σε άλλους, στους ξένους. Ο ατομισμός του μακελάρη είναι εθιστικός. Στο τέλος εκτελούν χωρίς να ξέρουν γιατί. Το κάνουν με φυσικό τρόπο, όπως τα γερμανικά και ιταλικά τάγματα στην Ελλάδα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Έμαθαν και τους Έλληνες να το κάνουν μετά, στον Εμφύλιο.

                Είναι άλλο να σε βάζουν να το κάνεις, όμως, και άλλο να το κάνεις επειδή έτσι ζεις. Πόσοι Έλληνες θα υπάκουαν στα κελεύσματα ενός Έλληνα, αν μπορούσε να υπάρξει, Χίτλερ; Οπωσδήποτε όχι οι ορδές που υπάκουσαν στον “γνήσιο”. Τι θα στοίχιζε στους Ευρωπαίους “ηγέτες” να συζητήσουν στη βάση μιας πρόθεσης να κάνουν φίλο τον μικρό τους εχθρό; Τον καλόβολο, κατά τα άλλα, Έλληνα αριστερό; Τι θα έχαναν; Δεν το σκέφτηκαν καν. Δεν θα μπορούσαν να το σκεφτούν. Σκέφτονται αλλιώς εκείνοι: “αυτός που δεν αναγνωρίζει την εξουσία μας, δεν πρέπει να υπάρχει.”

                Εκείνος, λοιπόν, που τόλμησε να αμφισβητήσει την καλά εγκατεστημένη εξουσία στην Ευρώπη, έπρεπε να ταπεινωθεί, για να διασώσει ως ηγέτης τον λαό του. Δεν είμαι σίγουρος ότι φθάνει αυτό. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα του χαρίσουν τη ζωή, και μαζί στους Έλληνες. Όλοι όσοι έσπευσαν, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, να μιλήσουν για ήττα του Έλληνα πρωθυπουργού, για εξευτελισμό του, για προσγείωση στην πραγματικότητα, ακόμα και για προδοσία, παρέχουν άλλοθι στους επίδοξους συντελεστές μιας σύγχρονης γενοκτονίας του Ελληνισμού. Η απόφαση του Α. Τσίπρα να οπισθοχωρήσει είναι απόφαση που θα έπαιρναν όλοι στη θέση του, ακόμα και εκείνοι που ως υπουργοί ή βουλευτές του τώρα διαφωνούν. Δεν αναφέρομαι στους άλλους, φυσικά, εκείνους που αυτόματα αναγνωρίζουν την εξουσία των έξωθεν κυριάρχων. Εκείνοι δεν θα μπορούσαν μία μέρα να ζήσουν την αγωνία του Α. Τσίπρα.

                Ας μη σπεύδουν να χαρούν, ωστόσο. Ό,τι ενέκριναν ως ελληνική πρόταση χθες, είναι αυτό ακριβώς: μια πρόταση. Ποιος λέει ότι θα γίνει αποδεκτή; Πώς θα αντιδράσει ο Α. Τσίπρας αν δεν γίνει αποδεκτή; Στην πραγματικότητα βρίσκεται στο εξής δίλημμα, για πολλοστή φορά: να δεχθεί αλλαγές για τις οποίες θα ντρέπεται, προκειμένου να συνεχίσει να κυβερνά, ή να παραιτηθεί; Μήπως αυτό είναι το σενάριο που θα εκτυλιχθεί μπροστά στα ταλαιπωρημένα μάτια των Ελλήνων; Μήπως σκοπός της άρχουσας ευρωπαϊκής τάξης είναι αυτός που έχει δηλώσει από την αρχή; Να λήξει ο βίος της αριστερής διακυβέρνησης; Κι αν γίνει αυτό; Δεν θα ξαναγίνουν εκλογές στην Ελλάδα; Κι αν ξαναγίνουν, ποιος λέει ότι δεν θα επανέλθει ο Α. Τσίπρας ως πρωθυπουργός; Τόσο μακριά η σκέψη τους, φυσικά, δεν πάει. Κανενός εκτελεστή, άλλωστε. Όταν πέσει το κεφάλι, σκέφτεται, δεν ξανασηκώνεται… Λάθος! Αυτά τα λάθη, φυσικά, οι Ευρωπαίοι, από τη ρωμαιοκρατία μέχρι σήμερα, τα ανακαλύπτουν εμπειρικά. Οι Έλληνες, μόνο, τα σκέφτονται από πριν. Αν τους αφήσουν, φυσικά, οξυγόνο για να σκέφτονται…