Αναξιόπιστος;

Οι τελευταίες διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους προσέκρουαν με εκκωφαντική βοή στην εμπιστοσύνη που ούρλιαζαν ότι δεν είχαν οι εταίροι στον Έλληνα πρωθυπουργό. Τίτλος τιμής, πρέπει να πω, για εκείνον στον οποίο αποδίδεται: η απιστία του Α. Τσίπρα σ’ εκείνους που ήθελαν να αποδείξουν στους Έλληνες ότι ο πρωθυπουργός τους είναι αναξιόπιστος! Η απιστία αυτή είναι συνώνυμο της εξυπνάδας. Η πίστη θα ήταν συνώνυμο της ανοησίας ή της απάτης. Μέγα δείγμα της “αναξιοπιστίας” του Α. Τσίπρα, ήταν ότι ρώτησε τους Έλληνες αν ήθελαν να υποστούν τα μέτρα που ήταν να παρθούν ερήμην τους.

             Η χθεσινή συμφωνία τι κατέδειξε; Ότι ο Α. Τσίπρας πρόδωσε την εμπιστοσύνη των Ελλήνων; Ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι εύκολο να εξαχθεί. Αυτόματα γίνεται η συνεπαγωγή: δήλωσε πίστη ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, γυρίζοντας την πλάτη στους εντολείς του τού 61% στο δημοψήφισμα. Αυτό θα ισχυριστούν και δικοί του, “σύντροφοι” που θα τον υποσκάψουν για να προβληθούν. Δεν το ισχυρίζονται οι αντίπαλοί του, όμως. Αν παραμείνει πρωθυπουργός θα βρεθεί στη θέση που βρίσκονταν οι ίδιοι όταν νομοθετούσαν τα μνημόνια στα οποία εκείνος αντιδρούσε.

             Θα εισηγηθεί, λοιπόν, ο Α. Τσίπρας μνημονιακούς, επαχθείς νόμους; Θα “τιμήσει” τη συμφωνία που έκανε με τους “εταίρους”, φαινομενικά αναιρώντας την ίδια του την ταυτότητα, την οποία σμιλεύει χρόνια τώρα, με τελευταίο εργαλείο το δημοψήφισμα και το ΟΧΙ; Θα δώσει την εντύπωση ότι αυτός, ο αριστερός πρωθυπουργός, γίνεται δεξιότερος των δεξιών προκατόχων του, παίρνοντας μέτρα εναντίον του λαού που τον εμπιστεύτηκε; Όλοι θέλουν να το κάνει! Οι αντίπαλοι του ομολογημένα, για λόγους που αφορούν στην ύπουλη στρατηγική τους. Και οι υποστηρικτές του, όμως, συγκεκαλυμμένα αυτή την επιθυμία έχουν. Σε αυτή τη βούληση υπάκουσε ο Α. Τσίπρας, των υποστηρικτών του.

             Γιατί, ποιοι από εκείνους που τον ψήφισαν θα ήθελαν στα σοβαρά να προχωρήσει σε ρήξη με τους “εταίρους”; Τι θα έλεγαν γι’ αυτόν τότε; Ότι οδήγησε την Ελλάδα στην καταστροφή. Ότι τους στέρησε τις συντάξεις, τα επιδόματα, τους μισθούς τους, τις καταθέσεις τους. Πόσοι ήταν αποφασισμένοι να υποστούν αυτές τις συνέπειες; Ποια θα ήταν η αξιοπρέπεια των Ελλήνων αν έπρεπε να καταριούνται τον ηγέτη τους και να ευγνωμονούν εκείνους που τον εξευτέλισαν για την ανθρωπιστική βοήθεια που θα τους έδιναν; Πότε ο αντίπαλος, η εξαγριωμένη καθεστωτική Ευρώπη θα είχε περισσότερη ισχύ; Τώρα, που εμφανίζεται ότι επέβαλε σκληρά μέτρα στους Έλληνες μέσω ενός αριστερού πρωθυπουργού, ή στην περίπτωση που θα διέλυε τη διακυβέρνησή του, και τα χρήματα που θα έδινε σε αυτόν για να συνεχίσει να κυβερνά τα έδινε “κατευθείαν” στους Έλληνες; Ποιο ελληνικό καθεστώς θα διαδεχόταν τότε τη διακυβέρνηση του Α. Τσίπρα; Δεν θα επανέρχονταν στην εξουσία όσοι οδήγησαν τα πράγματα, σε συνεργασία με τον ευρωπαϊκό Άξονα, σε αδιέξοδο;

              Υπό τις περιστάσεις, λοιπόν, στη μάχη όπως εξελίχθηκε τις τελευταίες ημέρες, η χθεσινή συνθηκολόγηση ήταν επιβεβλημένη. Στη μεγάλη επίθεση που εξαπέλυσε η Ελλάδα με το δημοψήφισμα, οι αντίπαλοι απάντησαν με την τάφρο που κάλυπταν μέχρι την τελευταία στιγμή. Τι έπρεπε να κάνουμε; Να πέσουμε μέσα; Ήταν επιβεβλημένο να σταματήσουμε μπροστά στο χάος που ανοιγόταν κάτω από τα πόδια μας. Με τον τρόπο αυτό θα κρατήσουν οι Έλληνες τις δυνάμεις τους αλώβητες, και τη δυναμική που τους οδήγησε στην προέλαση του δημοψηφίσματος.

              Όλα τα ενδεχόμενα θα παραμείνουν ανοιχτά. Το ζητούμενο είναι, τώρα, ο χρόνος που θα χρειαστεί η κυβέρνηση και οι πολίτες να επαναπροσδιορίσουν τη στρατηγική τους. Όσο έχω μπορέσει να καταλάβω την πολιτική ταυτότητα του Α. Τσίπρα, χρόνο θέλει να κερδίσει, έδαφος στέρεο να βρεί, δεξιά ή αριστερά της τάφρου, για να επιτεθεί ξανά. Οι επόμενες ημέρες είναι κρίσιμες. Οι εγχώριοι συνήγοροι των εξωτερικών αντιπάλων βρίσκονται πίσω του, και από τον λαό του ΟΧΙ, και τεχνηέντως ωθούν το στράτευμα και τον αρχηγό του στην τάφρο. Αυτοί πρέπει να πέσουν στην τάφρο της ανυποληψίας των Ελλήνων. Είναι η ηπιότερη απάντηση που θα μπορούσαν να δώσουν οι Έλληνες στο θράσος τους. Υπάρχουν, όμως, και σκληρότερες…