Η εσωτερική αντιπολίτευση

Το στίγμα της εσωτερικής αντιπολίτευσης, από τα σπλάγχνα και τα άκρα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., το έδωσε ο Γ. Βαρουφάκης, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, πριν από λίγο στη Βουλή. Τόνισε ότι όφειλε, πρωτίστως, στην τελευταία φάση της διαπραγμάτευσης, στην οποία ο ίδιος παραιτήθηκε, να έχει διασφαλιστεί η αναδιάρθρωση του χρέους, και μετά να συζητηθούν με τους δανειστές οποιαδήποτε μέτρα για την οικονομία. Αυτά που συμφωνήθηκαν και συζητιούνται τώρα στη Βουλή, είπε ο Βαρουφάκης, αν και επονείδιστα, δεν θα είναι αρκετά για να ανακάμψει η ελληνική οικονομία, και να μπορέσει το ελληνικό κράτος να αποπληρώσει το μεγάλο πακέτο χρηματοδότησης που θα πάρει από την Ευρώπη. Αυτά από τον άνθρωπο που δήλωσε με επιστολή του ότι θα ψήφιζε ΝΑΙ αν ήταν στη Βουλή την προηγούμενη Παρασκευή (15/07), και δεν απουσίαζε με μια δικαιολογία στα όρια της ανοχής της νοημοσύνης όλων των Ελλήνων.

Προς επίρρωση της “παλληκαριάς” αυτής, ήλθε η “εμπνευσμένη” επιστολή 109 μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τα οποία αντιδρούν στην πολιτική του πρωθυπουργού. Είναι πρόδηλο το σύνδρομο που κατατρύχει αυτή την αριστερή κυβέρνηση. Δεν κατάλαβε η βάση του κόμματος ότι το κόμμα τους βρίσκεται στην κυβέρνηση. Δεν το κατάλαβαν και αρκετοί – θα δούμε πόσοι – βουλευτές. Δεν το κατάλαβαν ακόμα και υπουργοί. Πρόκειται για την παιδική ασθένεια της αριστεράς, από την οποία αρκετοί αριστεροί – οπωσδήποτε εκείνοι του Κ.Κ.Ε. – έχουν αποφασίσει ότι δεν θα απαλλαγούν ποτέ και θα τη φέρουν πάνω τους μια ολόκληρη ζωή. Είναι η ασθένεια της δυσανεξίας στην ευθύνη. Τα έδρανα της αντιπολίτευσης είναι αρκετά ψηλά για να κρύβονται σκυφτοί από κάτω οι αριστεροί που αρνούνται να φέρουν την ευθύνη της συναλλαγής με την πραγματικότητα.

Το ΟΧΙ της εσωτερικής αντιπολίτευσης στη συμφωνία που συζητιέται στη Βουλή σήμερα, θα σημάνει την επιβεβαίωση του δεινού συνδρόμου της αδυναμίας να σκεφτούν αρκετοί αριστεροί τον εαυτό τους στη θέση των κρινομένων για αποφάσεις, πράξεις, αποτυχίες. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν υπάρχει, φυσικά, βολικότερη θέση εξουσίας από εκείνη στην οποία οι κριτές δεν εκτίθενται σε κρίση για οτιδήποτε που κάνουν αλλά μόνο για εκείνα που λένε. Είναι ο λόγος τους ενάντια στις πράξεις των άλλων.

Άλλαξαν, όμως, τώρα τα πράγματα. Η Ριζοσπαστική Αριστερά βρέθηκε στην εξουσία. Η συμφωνία που έφερε ο Α. Τσίπρας από τις Βρυξέλλες δεν εξομοιώνει την αριστερή διακυβέρνηση με τη δεξιά. Αν αυτό νομίζουν εκείνοι που θα ψηφίσουν ΟΧΙ απόψε, τότε δεν αντέχουν στην ιδέα να κληθούν να διαχειριστούν ως αριστεροί τη συγκυρία της οικονομικής αδυναμίας της Ελλάδας να ανασυντάξει το μέλλον της. Οι αιτίες, συμφωνώ μαζί τους, για την οικονομική δυσχέρεια, είναι γέννημα του συστήματος που καταγγέλλουν. Σε αυτό το οικονομικο-κοινωνικό σύστημα, όμως, καλούνται να δώσουν τη μάχη για την Ελλάδα. Άλλωστε, αν δεν υπήρχε το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας δεν θα είχαν λόγο να υπάρχουν ως αριστεροί.

Όταν οι ίδιοι αρνούνται να διαχειριστούν τις συνθήκες που επιχειρεί να επιβάλει το σύστημα που αντιμάχονται, τότε, όπως είπα, υποχωρούν μπροστά στον κίνδυνο. Τι σημαίνει αυτό, όμως; Αφήνουν την Ελλάδα ανυπεράσπιστη στις ορέξεις των παλαιών διαχειριστών του συστήματος, που καραδοκούν. Αν “καταφέρουν”, λοιπόν, και ναρκοθετήσουν το ήδη ολισθηρό έδαφος που προσπαθεί να πορευθεί η κυβερνητική αριστερά τώρα, και διασπάσουν το μέτωπο που προτάσσει ο Α. Τσίπρας στον παγκόσμιο ιστό των δυνάμεων που αλώνουν το κοινωνικό κεφάλαιο ανεπτυγμένων και μη χωρών, τότε σύντομα θα χάσουν και τη βολική θέση της εξουσίας της αντιπολίτευσης. Αν διασπαστεί τώρα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αν ακρωτηριαστεί, τα μέλη του θα σκορπίσουν και θα γίνουν ανυπόληπτες μικρές ομάδες παθολογικά διαφωνούντων. Ίσως ένα από αυτά τα μέλη να έχει αρχηγό τον οικονομολόγο που θέλησε να γίνει πολιτικός χωρίς να προσφέρει στην Ελλάδα τίποτε, παρά μόνο τη θεωρία του. Όπως αποδείχθηκε, ακόμα μια φορά, η Ελλάδα χρειάζεται πράξεις, και μάλιστα γενναίες. Γι’ αυτές μία θεωρία χρειάζεται: εκείνη που καταργεί όλες τις θεωρίες που εμποδίζουν την πράξη…