Στο πλαίσιο της εκστρατείας πληροφόρησης, εν όψει
του δημοψηφίσματος, οι δυο παρατάξεις, του “ΟΧΙ” και του “ΝΑΙ”, αρθρώνουν επιχειρήματα.
Θα με απασχολήσει ένα μόνο, που προτάσσει η πλευρά του “ΝΑΙ”. Είναι, άλλωστε,
το μόνο βάσιμο της τάσης αυτής· εκείνο, κιόλας, που οφείλει να απασχολήσει
σοβαρά την άλλη πλευρά. Το επιχείρημα βρήκε την καλύτερή του έκφραση σε όσα
είπε χθες, πρόδηλα παρεμβαίνοντας στο ελληνικό δημοψήφισμα, ο Γιούνκερ: “ψήφος
στο “ΟΧΙ” θα σημάνει τη δραματική αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής θέσης της
Ελλάδας.” Είναι προφανές τι σημαίνει αυτό. Η επικράτηση της τάσης του “ΟΧΙ”
σημαίνει ψήφο εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας των Ελλήνων στον πρωθυπουργό και την
κυβέρνηση. Γι’ αυτό θα υπολείπεται σε ισχύ η Ελλάδα. Επειδή ο Έλληνας διαπραγματευτής θα είναι ο Α. Τσίπρας.
Ωστόσο, οφείλουμε να σκεφτούμε και την
άλλη εκδοχή. Αν επικρατήσει το “ΝΑΙ”, δεν θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα ο Τσίπρας;
Γιατί όχι; Συνταγματικά έχει το δικαίωμα. Γιατί να μην το ασκήσει; Ποιος θα του
το στερήσει; Στην περίπτωση αυτή ισχύει η δήλωση του Ντάισελμπλουμ: “ο λαός θα
έχει πάρει την απόφαση να ζήσει στην Ευρώπη με λιτότητα.” Αυτό, φυσικά, θα ισχύσει
ακόμα και αν Πρωθυπουργός δεν είναι ο Α. Τσίπρας. Περιέργως, και στις δύο
περιπτώσεις, της επικράτησης του “ΝΑΙ” και του “ΟΧΙ”, το αποτέλεσμα θα είναι το
ίδιο. Οι ίδιες διαπραγματεύσεις θα γίνουν, από τον οποιονδήποτε, με τις ίδιες
συνέπειες. Δεν έχει, όμως, αυτό σημασία.
Σημασία έχει η λύση που έχει αποφασίσει να
δώσει το Ευρωπαϊκό Οικονομικό Σύστημα στο πρόβλημα που λέγεται σταδιακή πτώχευση
όχι της Ελλάδας αλλά της Ευρώπης. Δείγμα της λύσης αυτής είδαμε την εβδομάδα
που πέρασε, στις κλειστές τράπεζες. Ήδη από τον Φεβρουάριο, βέβαια, η Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα περιόρισε δραματικά την τροφοδοσία με ρευστό των ελληνικών τραπεζών.
Πρόκειται για το μεγάλο, ένοχο μυστικό της
Ενωμένης Ευρώπης. Οφείλουμε αυτό το μυστικό να το ξέρουμε. Το γνωρίζουν όλοι οι
Έλληνες που “εξάγουν” χρήματα ως καταθέσεις στην Ελβετία και τη Γερμανία. Το
μυστικό είναι το εξής: οι ανίσχυρες, καταχρεωμένες χώρες του Νότου είναι
βαλβίδες ασφαλείας σε ένα δίκτυο αποθήκευσης χρημάτων τα οποία … δεν υπάρχουν!
Όταν απαλλοτριώθηκαν οι καταθέσεις στην Κύπρο, πριν από δύο χρόνια, ο
Ντάϊσελμπλουμ, απολύτως ειλικρινής, είχε δηλώσει: «Είμαι αρκετά σίγουρος ότι οι
αγορές θα θεωρήσουν την κίνηση ως λογική και ιδιαίτερα στοχευμένη προσέγγιση
αντί για κάποια γενικότερη προσέγγιση...Θα αναγκάσει τα χρηματοοικονομικά
ιδρύματα, καθώς και τους επενδυτές, να συνειδητοποιήσουν το ρίσκο που λαμβάνουν
διότι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι θα τους επηρεάσει
αρνητικά».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο οικονομικό ρίσκο, στη
σύγχρονη δυτική οικονομία, από … τις καταθέσεις. Το ίδιο το τραπεζικό σύστημα,
φυσικά, και οι συναφείς εικονικές οικονομικές πράξεις είναι στρεβλώσεις της
οικονομικής δραστηριότητας. Δεν πρόκειται καν για δραστηριότητα. Πρόκειται για
οικειοθελή αποποίηση της κατοχής χρημάτων, για παραχώρησή της σε ένα σύστημα
που, για να επιβιώσει, νομοτελειακά καταχράται της εμπιστοσύνης των καταθετών.
Αν σκεφτούμε, επιπλέον, τις πρόσφατες νομοθετικές κατοχυρώσεις του “δικαιώματος”
των τραπεζών να συλλέγουν τα χρήματα που δεν επενδύονται στην οικονομία, τότε
συνειδητοποιούμε γιατί από τις τραπεζικές καταθέσεις οι τελευταίοι που
επωφελούνται είναι … οι καταθέτες.
Συντελέστηκε έτσι,
στην ελληνική περίπτωση, το εξής παράδοξο. Οι πολιτικοί στην Ελλάδα που είναι
υπέρμαχοι του “ΝΑΙ” είναι όσοι συνήργησαν, με την είσοδό της στην Ευρωζώνη και
τη σταδιακή υπερχρέωση της Ελλάδας, την υπαγωγή της σε καθεστώς Ιφιγένειας,
οικονομικού σφάγιου δηλαδή, πρόσφορου θυσιάσματος στο βωμό της επιβίωσης των
γερμανικών, ελβετικών και βελγικών τραπεζών, κυρίως. Οι πολίτες, από την άλλη,
που υποστηρίζουν την εκδοχή του “ΝΑΙ”, είναι ενδεχομένως καταθέτες. Οι
καταθέτες, όμως, των συστημικών τραπεζών, είναι εκείνοι που συνέβαλαν στην
κατάσταση όπως διαμορφώνεται σήμερα.
Ξαναδιαβάζουμε,
λοιπόν, το “ΝΑΙ” και το “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα. “ΟΧΙ” σημαίνει άρνηση στη
διαιώνιση της θυματοποίησης της Ελλάδας, ως βαλβίδας αποφόρτισης της αδυναμίας
της Ευρωζώνης να παράσχει σε όλες τις χώρες που την αποτελούν επαρκή ρευστότητα
για τα χρήματα που εμφανίζονται ως καταθέσεις στις τράπεζες. Τα χρήματα αυτά έγιναν
στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια που δεν μπορούν να αποπληρωθούν και, επίσης,
“δάνεια” και ύποπτες αμοιβές που ποτέ δεν θα αποπληρώνονταν, ούτως ή άλλως. Το “ΝΑΙ”,
από την άλλη, σε ένα του μέρος, εκφράζει το εναγώνιο αίτημα για την ευκαιρία
που “πρέπει” να δοθεί στους καταθέτες να … αποσύρουν τις καταθέσεις τους.
Ποιοι είναι, όμως,
αυτοί οι καταθέτες; Εκείνοι που έχουν καταθέσεις μέχρι εκατό χιλιάδες Ευρώ
μπορούν να είναι ήσυχοι. Τις καταθέσεις τους θα συνεχίσει να εγγυάται το
κράτος, δηλαδή οι Έλληνες πολίτες, οι οποίοι έχουν ήδη συμβάλει τα μέγιστα στην
ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Όσοι, όμως, έχουν πολύ ισχυρά οικονομικά
συμφέροντα, ακόμα, στις ελληνικές τράπεζες, και γι’ αυτό δεν θέλουν να
επικρατήσει το “ΟΧΙ”, διεκδικούν χρόνο για να διορθώσουν το πρόβλημα που δημιούργησαν
με τις καταθέσεις τους. Δεν υπάρχει, όμως, χρόνος. Ούτε τα χρήματά τους
υπάρχουν. Τα χρήματα αυτά δόθηκαν ως δάνεια, τα οποία έγιναν εγγυήσεις για την
παροχή ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου οι
μεγαλοκαταθέτες να μπορούν να παίρνουν μέρος από τα χρήματα που κατέθεσαν. Το
πρόβλημα που δημιούργησαν, επομένως, είναι διπλό: στον εαυτό τους και τους δανειολήπτες.
Δεν είναι τυχαίο που
χθες, στη συγκέντρωση για το “ΝΑΙ”, δεν εμφανίστηκε κανένας πολιτικός από
εκείνους που φιλοτέχνησαν το προφίλ της Ελλάδας ως αφερέγγυας. Προσέφεραν έτσι,
εμμέσως, στήριξη στον Α. Τσίπρα. Αυτό σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός λειτούργησε ως
όργανο του Συστήματος; Σε καμία περίπτωση. Το αντίθετο. Αν επικρατήσει το “ΟΧΙ”
στο δημοψήφισμα θα πάρει εντολή για να διεκδικήσει από την Ευρώπη όσα στερήθηκαν
οι πολίτες που πλήρωσαν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το υστέρημά
τους, επειδή θα σταματήσουν να πληρώνουν.
Εργάζεται όμως, ο Α. Τσίπρας, και για τους
υποστηρικτές του “ΝΑΙ”, αφού στερεί, με το δημοψήφισμα, το άλλοθι που
επικαλούνται οι δανειστές της ασυμφωνίας στις διαπραγματεύσεις. Αν ο
πρωθυπουργός, για να προκηρύξει το δημοψήφισμα, επικαλέστηκε τη μη νομιμοποίησή
του να υπογράψει αυτόβουλα μια επαχθή συμφωνία, δεν το έκανε από … δειλία, όπως
ισχυρίζονται κάποιοι εκ του πονηρού και κάποιοι από αφέλεια. Το έκανε για να προστατεύσει
τη χώρα, και τους υποστηρικτές του “ΝΑΙ”, από την πρόθεση των δανειστών να “διευθετήσουν
το ζήτημα” χωρίς να επηρεαστεί το σύστημα, και μάλιστα για να το εξυπηρετήσουν.
Τότε τα χρήματα των ανθρώπων του “ΝΑΙ” θα ήταν οπωσδήποτε χαμένα. Τώρα ο λαός,
αν απαλλοτριωθούν οι καταθέσεις, θα το θεωρήσει προσβολή της βούλησής του. Οι
υποστηρικτές του “ΝΑΙ”, που έχουν οικονομικό συμφέρον από το “ΝΑΙ”, θα έχουν
ισχυρό στήριγμα, αν επικρατήσει το “ΟΧΙ”, τους ψηφοφόρους της άλλης πλευράς. Θα
γίνει, δηλαδή, αυτό που δεν έγινε στην Κύπρο.
Στην Κύπρο το επαχθές κούρεμα των καταθέσεων
επιβλήθηκε στον λαό ως νόμος του κράτους. Στην Ελλάδα δεν θα γίνει αυτό, γιατί
ο λαός, αν επικρατήσει το “ΟΧΙ”, δεν θα το επιτρέψει. Αν δεν το επιτρέψει ο
λαός, όμως, … δεν θα γίνει. Τίποτα περισσότερο παράδοξο! Όσοι ψηφίσουν “ΟΧΙ”
αύριο, θα είναι, κατά κύριο λόγο, εκείνοι που έχουν συντηρήσει με τους φόρους και
με τα επιτόκια των δανείων τους τις καταθέσεις πολλών από τους ψηφοφόρους του “ΝΑΙ”.
Με το “ΟΧΙ” τους, αύριο, θα δημιουργήσουν τείχος, για να μην νομιμοποιείται ο
Α. Τσίπρας να νομοθετήσει για το κούρεμα των καταθέσεων. Ούτως ή άλλως, φυσικά,
δεν θα το έκανε. Κάλεσε, μάλιστα, το
πλήθος των ανθρώπων που θα ψηφίσει “ΟΧΙ” να τον στηρίξει, για να σώσουν όλοι
μαζί αρκετούς ψηφοφόρους του “ΝΑΙ”…
Συμπέρασμα: αν το καταλάβαιναν αυτό οι
υποστηρικτές του “ΝΑΙ” θα ψήφιζαν “ΟΧΙ”. Όσοι ψηφίσουν “ΟΧΙ” δεν θα ψήφιζαν
ποτέ “ΝΑΙ”, παρόλο που το “ΟΧΙ” τους θα ωφελήσει τα μέγιστα τους οπαδούς της
απέναντι πλευράς. Χρειάζεται να το υπενθυμίσω; Για το κούρεμα των καταθέσεων
στην Κύπρο νομοθέτησε δεξιά κυβέρνηση. Τη βαλβίδα για να αποφορτιστεί το
σύστημα της εικονικής επάρκειας των τραπεζών, την άνοιξαν εκείνοι που ξέρουν
καλά, και συνέβαλαν, στην πραγματική τους ανεπάρκεια… Αυτό το έλαβαν υπόψη τους
οι οπαδοί του “ΝΑΙ”, που εχθρεύονται τον Τσίπρα και ομνύουν στο όνομα δεξιών
και δεξιόστροφων πολιτικών;
Έτσι είναι, όμως. Ο άνθρωπος που θα ψηφίσει “ΟΧΙ”
δεν εχθρεύεται τον οπαδό του “ΝΑΙ”. Αιφνιδιάζεται όταν αρκετοί από τους οπαδούς
του “ΝΑΙ” περιφρονούν τους οπαδούς του “ΟΧΙ”· εκείνους, δηλαδή, που θα τους
σώσουν και πάλι…
Αν οι οπαδοί του “ΟΧΙ”
ήθελαν, με το δίκιο τους, να εκδικηθούν το Σύστημα και τους εισηγητές του “ΝΑΙ”,
που τους εξωθούν στην αυτοκτονία, θα ψήφιζαν “ΝΑΙ”. Αυτό θα σήμαινε, όμως, ότι
η αριστερή κυβέρνηση θα έπεφτε. Η δεξιά ή δεξιόστροφη κυβέρνηση που θα
ακολουθούσε θα “κληρονομούσε” ένα τραπεζικό σύστημα σε “αδιέξοδο”, και θα “αναγκαζόταν”,
όπως στην Κύπρο, να προχωρήσει σε κούρεμα καταθέσεων αρκετών οπαδών του “ΝΑΙ”.
Ποιος θα θεωρείτο υπεύθυνος, όμως; Ο Α. Τσίπρας
φυσικά. Έτσι το Σύστημα θα αποφορτιζόταν και η Αριστερά θα συκοφαντιόταν εσαεί.
Θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό όσοι ψηφίσουν “ΟΧΙ”; Όχι, φυσικά. Δεν θα πρόδιδαν τον άνθρωπο που
ανέλαβε να αποκαταστήσει την αξιοπρέπειά τους…
Αυτά για το “ΟΧΙ”, που
θα ψηφίσουν πολλοί, για χάρη του “ΝΑΙ”!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου