Ο δεξιός θίασος

 

Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, το σύνθημα για το νέο που ερχόταν να αντικαταστήσει το παλιό, πράγμα που έγινε, ενόχλησε ιδιαίτερα τη Ν.Δ.. Δεν έπρεπε, ωστόσο. Το σύνθημα κυριολεκτούσε. Ένα κόμμα που πρόσφατα απέκτησε ιδιαίτερα σημαντική εκλογική νομιμοποίηση, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ήλθε να διαδεχθεί στην εξουσία δύο κόμματα που εξάντλησαν τη νομιμοποίηση αυτή στο παρελθόν. Πιο δραματική η εκλογική επιβεβαίωση του παρωχημένου, έλαβε χώρα στην περίπτωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Και της Ν.Δ., όμως, η εκλογική δύναμη στις τελευταίες εκλογές έμοιασε με τη λάμψη που βλέπουμε στον ουρανό όταν πέφτουν τα αστέρια. Μια στιγμιαία αναλαμπή, πριν το αστέρι χαθεί για πάντα…

Τόσο δραματική δεν είναι η κατάσταση με τη Ν.Δ.. Δεν θα σβήσει τόσο γρήγορα το παλιό της άστρο. Όμως, το πόσο παλιό είναι αυτό το κόμμα γίνεται καθημερινά, μετά τη δεινή του ήττα, όλο και περισσότερο σαφές. Η Ν.Δ. ανέκαθεν ήταν οι ηγετικές της ομάδες. Από την κορυφαία ομάδα, του αρχηγού, μέχρι τους ελάχιστους ηγετίσκους των τοπικών οργανώσεων, η δεξιά στην Ελλάδα έδινε την παράσταση των εντυπώσεων, που τόσο πρωτοποριακά δίδαξε στην ελληνική πολιτική σκηνή ο ιδρυτής της Ν.Δ.. Οι θεατές – ψηφοφόροι της παράταξης, εθισμένοι στις «μεγάλες παραστάσεις», συνήθισαν να ψηφίζουν πρόσωπα με αίγλη ηθοποιού.

Από τους μεγάλους καρατερίστες της Ν.Δ., όμως, το κόμμα κατάντησε να εξαρτάται από υποκριτές κατάλληλους μόνο για μικρούς ρόλους. Ο καλύτερος κομπάρσος από αυτούς επελέγη από έναν κατά λάθος πρωταγωνιστή να ηγηθεί του κόμματος στην πιο κρίσιμη περίοδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα. Το κόμμα ή θα καταποντιζόταν εκλογικά ή θα συσπείρωνε τους ξεχασμένους ψηφοφόρους του. Το δεύτερο έγινε. Η υποκριτική ικανότητα του Ε. Μεϊμαράκη ξύπνησε το εκλογικό ένστικτο της αναγνώρισης του δεξιού «αναστήματος», και άνθρωποι που έβλεπαν και άκουγαν να αναβιώνει μια καρικατούρα του ένδοξου παρελθόντος έσπευσαν να ψηφίσουν τον τελευταίο θιασάρχη του κόμματός τους.

            Οι καλές έως ανεκτές από τους ψηφοφόρους της παραστάσεις της Ν.Δ., όμως, δόθηκαν ανεπιστρεπτί. Τώρα έχουμε αρχίσει να παρακολουθούμε ένα θέατρο, κυριολεκτικά, σκιών. Η σκιά του μεγάλου πατέρα των μικρών πολιτικών του τέκνων πηγαινοέρχεται μεταξύ του παρόντος και του επόμενου κόσμου, και υπαγορεύει, υποτίθεται, την ανάδειξη σε πρωταγωνιστή τού καταφανώς περισσότερο ατάλαντου από τα τέκνα του. Το παραγκωνισμένο θηλυκό «ταλέντο» ήλπιζε στη νίκη της παράταξης, για να μην έλθει η αποφράδα ημέρα που θα έβλεπε τον πατέρα της να υποστηρίζει τον αδελφό της για την πρώτη θέση στη σκηνή του δεξιού μπουλουκιού. Γι’ αυτό και το προεκλογικό προξενιό στην Κρήτη του σύντεκνου υπηρεσιακού Κρητικού με τον αποπνευματωμένο κύρη της. Φευ, όμως!    

            Οι τάσεις που εκδηλώθηκαν για την ηγεσία της Ν.Δ. φέρουν έντονο το χρώμα του παλιού, το ασπρόμαυρο. Ακόμα και οι νέοι υποψήφιοι, οι προαλειφόμενοι διεκδικητές του χάρτινου στέμματος, προδίδουν τη δραματική έλλειψη στη Ν.Δ. από νέο, κυριολεκτικά, αίμα και νέο πολιτικό πνεύμα. Λείπουν τα χρώματα από την ελληνική δεξιά. Συνεχίζει να χρωματίζει, λοιπόν, με τον λόγο των κομπάρσων στελεχών της την ελληνική πραγματικότητα με άσπρο και μαύρο. Παίρνουν τα μαύρα τους χρώματα και, μουντζουρωμένοι οι ίδιοι από το παρελθόν τους, χρωματίζουν μαύρους τους πολιτικούς τους αντιπάλους, και προσπαθούν να πείσουν, όπως πριν από τις εκλογές, ότι οι ίδιοι είναι φορείς του λευκού και τα μελανοδοχεία τους καθαρά…

            Η απόφαση του Ε. Μεϊμαράκη να μην κρατήσει πολύ η προεκλογική περίοδος στο κόμμα ήταν σοφή. Ή ήταν πονηρή, που για τη δεξιά είναι το ίδιο. Όσο λιγότερο εκτεθούν τα ελαττώματα των επίδοξων πρωταγωνιστών σε μια σκηνή στην οποία οι πολίτες – θεατές έχουν αρχίσει να θέλουν να βλέπουν πραγματικά ταλέντα, τόσο μικρότερες θα είναι οι απώλειες σε εισιτήρια – ψήφους για τον πολιτικό τους θίασο. Ακόμα και λίγο όταν εμφανίζονται οι ατάλαντοι στη σκηνή, όμως, η υστέρησή τους φαίνεται. Ακόμα και οι φανατικοί θιασώτες της Ν.Δ. το έχουν καταλάβει. Γι’ αυτό παρακαλούν να ξαναέλθει το παλιό, ο υπηρεσιακός θιασάρχης, στο προσκήνιο, και να οδηγήσει το θίασο σε μια τετραετία δύσκολης αντιπολίτευσης. Το παλιό είναι μοίρα για τη Ν.Δ., είτε τελικά υποβάλει υποψηφιότητα ο Ε. Μεϊμαράκης είτε παραχωρήσει τη σκηνή στους «νεαρούς» εκπροσώπους των φυσικών και πολιτικών τους προγόνων.

            Μία ευκαιρία είχε η Ν.Δ. να μη γεράσει γρήγορα. Την έχασε όταν ο Κ. Στεφανόπουλος έχασε στις εσωκομματικές εκλογές από τον Κ. Μητσοτάκη. Σήμερα Κ. Στεφανόπουλος στη Ν.Δ. δεν υπάρχει. Ούτε, προβλέπω, πρόκειται να (ξανα)υπάρξει. Έτσι έπρεπε, προφανώς. Ο κύκλος της ζωής είναι αμείλικτος. Της πολιτικής επίσης…