Ο συμβολισμός της νίκης

Οι εφιαλτικοί οιωνοί, που στόματα χωρίς φραγή διατύπωναν, πολιτικών, δημοσιογράφων, δημοσκόπων, δεν επαληθεύτηκαν. Η πραγματικότητα των μοχλεύσεων που στόχευαν στη βίαιη επαναφορά της Ελλάδας σ’ ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια, ήταν η μήτρα που γέννησε τα φαντάσματα ανθρώπων που περιφέρονταν διεκδικώντας η χώρα να καλυφθεί εκ νέου από σκιές δύσμορφες, καταδικασμένες να μείνουν στο πάτωμα έρημων αιθουσών μιας πολιτικής τέχνης που έχασε την «αίγλη» της.

Το πολιτικό ένστικτο των Ελλήνων έμοιαζε μουδιασμένο, όπως τα μέλη ανθρώπου σε ύπνο βαθύ, που βλέπει, ανίσχυρος να αντιδράσει, τον χειρότερο εφιάλτη. Δεν ήταν έτσι. Το σώμα ήταν έτοιμο να ξυπνήσει, να διαλύσει το σκηνικό του απειλητικού ονείρου. Κι έτσι έγινε.

Απόψε κέρδισε ο Έλληνας που δεν τρομοκρατείται πια, που δεν υποβάλλεται η πολιτική του συνείδηση από τύπους που έχουν τη μορφή πολιτευτών, παπάδων και δασκάλων της εποχής που μεγάλωνα, μέσα στη Χούντα. Τότε, οι τρεις «πυλώνες» μιας Ελλάδας που δεν ανήκε στους Έλληνες, ήταν εκεί για να μας θυμίζουν ότι η ελληνική πολιτεία είναι πολύ ακριβή για να την ψαύουν χέρια ανθρώπων με σημάδια από τίμια δουλειά. Στα χέρια τα δικά μας, των παιδιών που μεγάλωναν εκείνη την εποχή, οι ρόζοι από το ξύλο στο σχολείο, για να «συνετιστούμε», δεν προλάβαιναν να υποχωρήσουν, από το Σάββατο στη Δευτέρα, για να σκεφτούμε να τα βγάλουμε από τις τσέπες που τα κρατούσαμε, για να ζεσταίνονται και να μη φαίνονται…

Δεν είναι αυτή η Ελλάδα σήμερα. Δεν είμαστε εμείς εκείνοι οι Έλληνες. Πολιτευτές με ύφος παλιού δασκάλου, επομένως, με την έπαρση παλιού παπά, δεν μπορούσαν να επηρεάσουν σήμερα ψηφοφόρους, όπως τους επηρέαζαν μέχρι και πριν από πέντε χρόνια, που οι άνθρωποι ακόμα προσκυνούσαν στον δρόμο την εικόνα από το Άγιο Όρος, που οι τελευταίοι κυρίαρχοι εκπρόσωποι του κακόγουστου πολιτικού θεάτρου που περιέγραψα, σκέφτηκαν να επιστρατεύσουν, με ρασοφόρους επιχειρηματίες, για να επιδείξουν τη «δύναμή» τους στους Έλληνες.

Το εκλογικό μας σώμα δεν ανατριχιάζει πια στη θέα και στο άκουσμα απεχθών στα μάτια μας μορφών, όμοιων με κούκλες γυμνές σε βιτρίνα κατεδαφισμένου καταστήματος πολιτικών ανδρείκελων. Στο στόμα μας αναδευόταν αυτόματα η χλεύη για όσους διανοήθηκαν ότι μπορούν ακόμα να μας τρομάζουν. Ήταν καιρός η βιτρίνα να σπάσει. Ήταν ο καιρός μας να τη σπάσουμε…

Το αυθόρμητο χαμόγελο που αργήσαμε δεκαετίες ν’ αφήσουμε στα χείλη μας να διαγραφεί, σχηματίστηκε αυτόματα στη θέα ανθρώπων που χαμογελούν, των δύο που προκρίναμε να βλέπουμε περισσότερο μπροστά μας τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Με τους ανθρώπους αυτούς, τον Α. Τσίπρα και τον Π. Καμμένο, την ίδια εποχή μεγαλώσαμε. Σε σκονισμένες αλάνες θέλαμε να παίζουμε, τότε, στο πείσμα του σκοταδιού που έπεφτε και των προτροπών από τους γείτονες να επιστρέψουμε στο σπίτι. Δεν θέλαμε να επιστρέψουμε… Αυτή η βούληση εκφράστηκε στις εκλογές σήμερα. Αποφασίσαμε πως οι γείτονες δεν ξέρουν καλύτερα από εμάς πόσο αντέχουμε έξω από το σπίτι αλλά δίπλα του, έξω, εκεί που βρίσκαμε ο ένας τον άλλον, για να γελάσουμε με τους γείτονες που ωρύονταν ότι νύχτωσε.

Ό,τι κι αν γίνει από αύριο, το ένστικτο των Ελλήνων που οδηγηθήκαμε εδώ δεν έπεσε έξω. Το σκοτάδι που δεν μας φόβισε τότε, που η ψυχή μας έβρισκε τις γρίλιες που έβαζαν φως στη ζωή μας, ξέραμε ότι δεν έπρεπε να παραμείνει εδώ, για να το βρουν τα παιδιά μας. Ό,τι κι αν δείξουν οι επόμενες ημέρες, οι νύχτες μας δεν θα έχουν εφιάλτες. Καιρός αυτούς, τους εφιάλτες, ν’ αρχίσουν να τους βλέπουν όσοι θέλησαν να τρομάζουμε στο άπλετο φως της ημέρας!