Το εκλογικό ένστικτο

Η εκλογική επιλογή, η απόθεση της ψήφου του πολίτη σ’ ένα κόμμα, απηχεί την τάση της ιδιοσυγκρασίας του, μόνιμη ή συγκυριακή. Των κομμάτων η επιτυχία κρίνεται από το είδος της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας που έχουν καταφέρει να εκπροσωπούν. Όσο μονιμότερος ο ανθρώπινος χαρακτήρας που εκπροσωπεί ένα κόμμα, τόσο συμπαγέστερη η εκλογική του δύναμη, τόσο μακροβιότερο το κόμμα.

            Η Ν.Δ., από την άποψη αυτή, είχε τον συμπαγέστερο εκλογικό πληθυσμό της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Τα πρόσωπα που ηγούνταν του κόμματος, μέχρι και τον Κ. Καραμανλή, τη συμβολική ολοκλήρωση της δυναστείας των παρελκυστικών προσωπικοτήτων του κόμματος, συντήρησαν την εκλογική δυναμική της Ν.Δ. για 35 χρόνια. Εκπροσώπησαν το εκλογικό σώμα των ανθρώπων που δεν εμπιστεύονταν τη σκέψη τους στην κάλπη. Έδιναν τα πρόσωπα που ποδηγέτησαν τη συμπαγέστερη εκλογική μάζα στην Ελλάδα την εντύπωση στους ψηφοφόρους τους ότι η ψήφος τους στη Ν.Δ. ήταν ψήφος που δεν χρειαζόταν να σκεφτούν αν είναι ορθή. Αρκούσε η παρουσία των ηγητόρων της Ν.Δ. στο πολιτικό προσκήνιο για να αισθάνονται ασφαλείς πολίτες ιδιοσυγκρασιακά επιρρεπείς σε ανασφάλειες κάθε είδους.

            Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως αντίβαρο στη δεξιά παράταξη, εκπροσώπησε ανθρώπους οι οποίοι είδαν στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου την ευκαιρία να εκφραστεί η ιδιοσυγκρασιακή τους αυτοπεποίθηση, που δεν μπορούσε να εκφραστεί από την αριστερά του Κ.Κ.Ε., το οποίο ανέκαθεν, και τώρα, εκπροσωπεί ανθρώπους οι οποίοι, στο όνομα της κομματικής αυθεντίας, αμέσως αναστέλλουν τη διάθεση που έχουν να σκεφτούν επαναστατικά, και επομένως αυτόνομα, οι ίδιοι. Ο Α. Παπανδρέου, ενώ ποδηγετούσε συναισθηματικά και ιδεολογικά μια μεγάλη εκλογική μάζα, καλλιεργούσε την ψευδαίσθηση στους ψηφοφόρους του ότι σκέφτονται οι ίδιοι για λογαριασμό τους, ενώ σκεφτόταν ο αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για εκείνους. Η πρόσκληση της Φ. Γεννηματά στα φαντάσματα των ψηφοφόρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της εκλογικής δεξαμενής του κόμματος στη δεκαετία του ’80, να επιστρέψουν «στο σπίτι τους», είναι ο απόηχος της παπανδρεϊκής σαγήνης, στο πρόσωπο μιας γυναίκας που εκπροσωπεί,  με το όνομα του πατέρα της, την παλιά φρουρά των παρελκυστικών πολιτικών προσωπικοτήτων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Το φαντασματικό όμως σώμα των παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει διαμελιστεί, και τα διάφορα μέλη του γεμίζουν τις εκλογικές δεξαμενές κομμάτων που, μετά την παρακμή του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εξαιτίας της ηθικής και βιολογικής κατάπτωσης του Α. Παπανδρέου, έμελλαν να εκπροσωπήσουν τους ψηφοφόρους που ήθελαν να αισθάνονται αυτοπεποίθηση όταν πήγαιναν στις κάλπες.       

             Επιστρέφω στη Ν.Δ.. Με την εκλογή ενός χαρακτηρισμένου πολιτικού αποστάτη στην ηγεσία της, του Κ. Μητσοτάκη, δόθηκε το σύνθημα στους επίδοξους διεκδικητές, από τα δεξιά, μέρους του εκλογικού σώματος των ανασφαλών ψηφοφόρων της δεξιάς, να … αποστατήσουν και να δοκιμάσουν την τύχη τους εκτός κόμματος. Πρώτος, και καλύτερος μεταξύ των αποτυχημένων δεξιών αποστατών, ήταν ο Α. Σαμαράς. Η πολιτική του Άνοιξη, όμως, εκπροσωπούσε μόνο τη μονομανία του αρχηγού της. Δεν μπορούσε το φαιδρό εκείνο κομματίδιο, κατ’ εικόνα του χαμογελαστού ηγέτη του, να κόψει ένα υπολογίσιμο κομμάτι από το εκλογικό σώμα των ανασφαλών δεξιών ψηφοφόρων, και να επιβιώσει στην ελληνική πολιτική σκηνή. Γι’ αυτό ο Α. Σαμαράς «ευτύχησε» να ψηφιστεί από τους ψηφοφόρους που πρώτα πρόδωσε και μετά διεκδικούσε την ψήφο τους, μόνο όταν επέστρεψε στο σπίτι του κόμματος που παραδοσιακά εκπροσώπησε αυτούς τους ψηφοφόρους.

            Τη «δόξα» του Σαμαρά ως αρχηγού ενός ανύπαρκτου κόμματος, ζήλωσαν και άλλοι αφελείς αποστάτες της Ν.Δ.. Ήταν ο Μάνος, ο Αβραμόπουλος και, τελευταία, για να συνεχιστεί η οικογενειακή παράδοση της αποστασίας, η κόρη του μεγάλου αποστάτη, η οποία έκανε πολιτική καριέρα όχι, φυσικά, με το επώνυμο του αποστάτη πατέρα της, αλλά με το επώνυμο του δολοφονημένου από τους μονομανείς, εκτός πολιτικής, μονομάχους της πολιτικής αλητείας στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.

            Εκείνοι που κατάφεραν, δυστυχώς, να προσελκύσουν ένα υπολογίσιμο εκλογικό μέλος του σώματος της δεξιάς, είναι οι χειρότεροι εκπρόσωποι των ανασφαλών ενστίκτων πολιτών που αδυνατούν παντελώς να σκεφτούν οι ίδιοι την ταυτότητα, τη ζωή και τη θέση τους στον κόσμο. Αυτούς εκπροσωπεί ο Μιχαλολιάκος και οι σωματοφύλακές του, τους ανασφαλέστερους ψηφοφόρους της δεξιάς.

            Παρόλες τις απόπειρες διάσπασης που υπέστη ο κορμός της δεξιάς, όμως, η εκλογική της μάζα παρέμεινε υπολογίσιμη. Στις επικείμενες εκλογές θα σκληρύνει, γιατί ο Α. Τσίπρας ενεργοποίησε το ένστικτο ανασφάλειας των ψηφοφόρων της. Η νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α θα εξαρτηθεί από τους πολίτες που θα θελήσουν, με την ψήφο τους, να γίνουν εγγυητές της δυναμικής ενός συνασπισμού πολιτών που θα θέσουν, στις εκλογές αυτές, τις βάσεις της συλλογικότερης δυνατής θεραπείας των Ελλήνων από το σύνδρομο της τυφλής εμπιστοσύνης σε πολιτικούς που εκμεταλλεύονται την ανασφάλειά τους.

Ο Σ. Θεοδωράκης, από την άποψη αυτή, για να περιορίσει τη δυναμική του Α. Τσίπρα, χρησιμοποιήθηκε για να προσελκύσει ψηφοφόρους οι οποίοι έχουν τη διάθεση να εκπροσωπηθούν από κάποιον που, φαινομενικά, υπηρετεί την αυτοδιάθεσή τους. Το αντίθετο συμβαίνει. Η παρουσία του Θεοδωράκη στην πολιτική σκηνή εντέχνως φιλοτεχνήθηκε από εκείνους που έχουν συμφέρον να συντηρηθεί η δυναμική των ανασφαλών ψηφοφόρων και να αναστηλωθεί η εξουσιαστική αίγλη του κόμματος που παραδοσιακά τους εκπροσωπεί, της Ν.Δ..

Στις εκλογές της επόμενης εβδομάδας δεν θα αναβιώσει η γιγαντομαχία των πολιτικών ενστίκτων του 1981. Ο Α. Τσίπρας δεν θα παίξει τον ρόλο του δούρειου ίππου, για να μη διοχετευτεί η αντίδραση των ελευθερόφρονων ψηφοφόρων στην κομμουνιστική αριστερά. Αυτόν τον ρόλο έπαιξε ο Α. Παπανδρέου το ’81. Αυτόν τον ρόλο παίζει το ΠΟΤΑΜΙ, εναντίον του Α. Τσίπρα, το 2105! Ο Α. Τσίπρας δίνει την ευκαιρία σε όσους, αριστερούς ή μη, θέλουν να εκπροσωπηθεί η ελεύθερη συνείδησή τους, να το πράξουν. Αυτό μόνο με έναν τρόπο μπορεί να γίνει: με την ψήφο. Απώλειες ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα έχει. Θα είναι ένα μέρος των αναποφάσιστων, τώρα, πρώην ψηφοφόρων του. Θα είναι αρκετοί από εκείνους που ψήφισαν τον Α. Τσίπρα τον Ιανουάριο χωρίς να καταλάβουν ακριβώς τι εκπροσωπεί. Κάποιους τους έχει καταλάβει το αίσθημα της ανασφάλειας, και είναι προφανές τι θα ψηφίσουν. Άλλους, που ψήφισαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απλώς για να αντιδράσουν, τους περιμένει η ΛΑ.Ε.. Γι’ αυτούς δημιουργήθηκε, άλλωστε.  

Τη μάχη θα την κρίνουν οι αναποφάσιστοι που θα αποφασίσουν λίγο πριν ή μπροστά στην κάλπη ότι θα ψηφίσουν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γι’ αυτό που εκπροσωπεί μόνο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: την προοπτική της διαχείρισης των κοινών από πολιτικούς οι οποίοι δεν επενδύουν στην ανασφάλεια των ψηφοφόρων. Όσοι το κάνουν, κατεξοχήν η Ν.Δ., επωφελούνται από συνθήκες κρίσης, όπως η τρέχουσα. Τις δημιουργούν, μάλιστα, για να είναι σίγουροι ότι δεν θα χάσουν τους ψηφοφόρους τους! Ευχής έργο θα είναι οι δεξιοί που, από εθνική πεποίθηση, ψήφισαν τους Ανεξάρτητους Έλληνες τον Ιανουάριο, να το ξαναπράξουν. Θα τους δοθεί η ευκαιρία, έτσι, να εκπροσωπηθούν πάλι στην ελληνική βουλή και στην κυβέρνηση. Μαζί πάλι με τον Συνασπισμό θα επιχειρήσουν να πείσουν πως η διακυβέρνηση στα χέρια ανεξάρτητων πολιτικών είναι επωφελής για πολίτες που θέλουν να είναι ανεξάρτητοι αλλά και για τους άλλους, οι οποίοι ούτε το μπορούν ούτε, ενδεχομένως, το θέλουν…