Γλωσσικό (;) ζήτημα

 

Το πρώτο, πρωθυπουργικό ταξίδι του Α. Τσίπρα στην Αμερική, ολοκληρώνεται. Μαζί του συμπληρώνεται ένας κύκλος ασφυκτικής ελληνικής μιζέριας στην Ελλάδα. Κύριες αιχμές της κριτικής στο εσωτερικό, το «γεγονός» ότι πήγε στην Αμερική απροετοίμαστος, πολύ χαμογελαστός, αμήχανος και χωρίς τα αγγλικά του Κλίντον ή του Ομπάμα.

Το μενού αυτό της «κριτικής» είναι το κύριο των ελληνικών πολιτικών «μαγειρείων» της  χαμηλών προσδοκιών αντιπολίτευσης. Ο πολιτικός αυτός αντίλογος, ο χωρίς περιεχόμενο, ο συλλήβδην ακυρωτικός της παρουσίας του κυβερνώντος αντιπάλου, απευθύνεται στο πρόχειρο και ανεπεξέργαστο κοινωνικό και πολιτικό αισθητήριο ενός πλήθους Ελλήνων πολιτών. Οι πολιτικοί που, μέχρι χθες, για να δικαιολογήσουν την ήττα τους, απέκρουαν οποιαδήποτε κριτική λέγοντας ότι αυτούς τους τιμώρησε ο λαός, σήμερα ξέχασαν την τιμωρία τους, και συνεχίζουν να επιδεικνύουν το ίδιο ανεπεξέργαστο πρόσωπο μιας μωρίας που ξεχειλίζει, και θέλουν με αυτή να ενημερώσουν, να «διαπαιδαγωγήσουν», δηλαδή να ποδηγετήσουν την κρίση των Ελλήνων…

Δείγματα είναι αυτά μιας νοοτροπίας που δεν αλλάζει, μιας κακής ποιότητας πολιτικού ενστίκτου, μιας ανύπαρκτης πολιτικής σκέψης, μιας ανέξοδης επιδειξιομανίας, ενός ξεπεσμού από κάθε άποψη, πολιτική και ανθρώπινη. Αυτές, δυστυχώς, είναι οι μέθοδοι εξευτελισμένων κομματικών μηχανισμών να απευθύνονται στο κομματικό τους, κυρίως, ακροατήριο. Δικαιολογούν την ύπαρξή τους στηλιτεύοντας την …ύπαρξη του αντιπάλου κυβερνητικού σχηματισμού· όχι το περιεχόμενο του λόγου αλλά τις διατυπώσεις σε … ξένη γλώσσα, όχι το ήθος του προσώπου αλλά τα χαρακτηριστικά του…

Πράγματι, λοιπόν, τα αγγλικά του Α. Τσίπρα είναι ενός … Έλληνα. Όπως τα αγγλικά του Ρώσου είναι ενός Ρώσου και τα αγγλικά καθενός που δεν είναι Άγγλος είναι τα αγγλικά της εθνικότητάς του. Όλοι οι μη φυσικοί ομιλητές μιας γλώσσας μιλούν την ξένη γλώσσα όπως τη διαβάζουν, εκτός και ζήσουν στη χώρα που μιλιέται η γλώσσα για καιρό, και αρχίσουν να μιμούνται τους φυσικούς ομιλητές της. Ό,τι κάνει, δηλαδή, το βρέφος που ακούει και μιμείται τη μητέρα, τον πατέρα του, όλους όσοι το περιτριγυρίζουν και ζει μαζί τους, και μαθαίνει να μιλάει για τα πράγματα και για τον εαυτό του όπως οι άλλοι. Τόσο απλά…

Όμως το ζήτημα δεν είναι γλωσσικό. Δεν άκουσα κανέναν Έλληνα να εξεγείρεται, να οικτίρει και να κοροϊδεύει τα αγγλικά του Ολάντ ή της Μέρκελ ή του Πούτιν. Ο λόγος είναι ότι αυτοί δεν μιλάνε αγγλικά! Δεν ξέρουμε, λοιπόν, ούτε την προφορά τους ούτε τον τρόπο που συντάσσουν τις προτάσεις τους ούτε το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν στα αγγλικά. Κανένας, όμως, δεν περιμένει αυτοί να μιλήσουν αγγλικά, ούτε τους χαρακτηρίζει άσχημα που δεν το κάνουν.

Οι συνήθεις επικριτές του Α. Τσίπρα, που εκπροσωπούν κυρίως τη Ν.Δ., το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα είχε ενδιαφέρον να συναγωνιστούν σε γλωσσομάθεια τον πρωθυπουργό συντάσσοντας τις ανακοινώσεις τους στα αγγλικά ή ασκώντας προφορικά την κριτική τους στα αγγλικά, για να δούμε και να ακούσουμε όλοι πόσο εύκολο είναι να μιλάς, όντας Έλληνας που ζει στην Ελλάδα, και δεν έζησε στην Αγγλία ή την Αμερική, όπως ένας Άγγλος ή ένας Αμερικανός. Ο Α. Τσίπρας γι’ αυτό κατηγορείται ουσιαστικά: επειδή δεν έζησε στο εξωτερικό για χρόνια, για να μιλάει αγγλικά χωρίς προσπάθεια να θυμηθεί εκφράσεις, και χωρίς κανένας να τον ρωτάει πώς μιλούσε τον πρώτο ή τον δεύτερο χρόνο που ζούσε στην Αγγλία ή την Αμερική.

Όμως, επειδή ακουστική εμπειρία από αγγλικά προηγούμενων πρωθυπουργών έχουμε, καλό θα ήταν να θυμηθούμε τα αγγλικά του Σημίτη, του Καραμανλή και του Σαμαρά, που δεν είχαν τη διπλή υπηκοότητα των Παπανδρέου. Τους τρεις από τον Α. Τσίπρα ένα πράγμα χωρίζει και διακρίνει: η επιτήδευση που δεν έχει ο τελευταίος και διακρίνει τους άλλους. 
Τα ανθρώπινα πρόσωπα ξεχωρίζουν από ένα, βασικό, χαρακτηριστικό. Υπάρχουν ανοιχτά και κλειστά πρόσωπα. Του Α. Τσίπρα είναι ανοιχτό, επειδή ως άνθρωπος είναι εκφραστικός και δοτικός. Αυτή είναι η συνήθης δημόσια εικόνα του, με την οποία κέρδισε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις, συμπεριλαμβανομένης εκείνης για την αρχηγία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Για να συνέλθουν εκείνοι που παίρνουν θάρρος από την εικόνα αυτή, και του ασκούν εύκολη κριτική, καλό είναι να κοιτάζουν το πρόσωπό του συνοφρυωμένο, στις ομιλίες του ή σε ανύποπτες στιγμές. Τότε θα δουν τον άνθρωπο από τον οποίο έχασαν. Το πρόσωπο αυτό τους στοίχειωσε και θα τους στοιχειώνει για τέσσερα, τουλάχιστον, ακόμα χρόνια…