Το ιδεολόγημα της συνεργασίας

Είναι ευδιάκριτοι οι λόγοι που η Ν.Δ., στην προεκλογική «ενημέρωση» των πολιτών, επιμένει στο ιδεολόγημα της συνεργασίας. Ο πρώτος, και βασικός, είναι ότι δεν πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν τις εκλογές. Το ποσοστό που «παίρνουν» στις εικονικές δημοσκοπήσεις ξέρουν ότι είναι το μεγαλύτερο που θα μπορούσαν, ιδεωδώς, να πάρουν. Δεν φθάνει για να κερδίσουν. Θέλουν, όμως, έστω και αυτό το ποσοστό!  

Ο λόγος, λοιπόν, που κάνει τον αρχηγό της Ν.Δ. και άλλα προβεβλημένα στελέχη να ομνύουν στο όνομα της συνεργασίας, είναι για να μπορέσουν να (ξανα)κερδίσουν 5% των ψηφοφόρων, που θα τους φέρει από την εκλογική πανωλεθρία του Ιανουαρίου στο ποθητό ποσοστό του Σεπτεμβρίου, που δεν μπορεί να ξεπερνάει εκείνο του Ιανουαρίου! Μετά τον Ιανουάριο του 2015, η Ν.Δ. είναι λογικό να έχει χάσει το 5%, τουλάχιστον, των ψηφοφόρων της. Για να αναπληρώσουν αυτό το ποσοστό, πρέπει να δημιουργήσουν μια δεξαμενή ψηφοφόρων.

 Υπολογίζουν, έτσι, ότι θα μπορέσουν να πείσουν περίπου 300.000 ανθρώπους ότι, αν ψηφίσουν ή ξαναψηφίσουν Ν.Δ., δεν θα ψηφίσουν τον αρχηγό της ως πρωθυπουργό και τους όμοιούς του ως υπουργούς. Θέλουν να πιστέψουν οι εύπιστοι ψηφοφόροι, που δεν είναι πια πολλοί, ευτυχώς, ότι η ψήφος στη Ν.Δ. είναι ψήφος σε ένα κόμμα που θα παίξει τον ρόλο του πολιτικού ενορχηστρωτή. Η Ν.Δ., δηλαδή, ως ενδεχομένως πρώτο κόμμα, θα διορίσει πρωθυπουργό - ακόμα και - τον Α. Τσίπρα και υπουργούς από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το ΠΟΤΑΜΙ.

Κάτι τέτοιο, φυσικά, για να καταλάβουμε πόσο παράλογο είναι, σημαίνει ότι, για να (ξανα)κερδίσει η Ν.Δ. το 5%, υπόσχεται να μη γίνει αυτό που πιστεύει το 22% των ψηφοφόρων της ότι θα γίνει: ότι η Ν.Δ. θα κυβερνήσει. Αυτό ξέρουν ότι δεν μπορεί να γίνει ούτε με το 22% ούτε με το 26 - 27%. Είναι δραματική η συγκυρία για τη ναυαρχίδα της δεξιάς στην Ελλάδα. Αν, τελικά, το ποσοστό της Ν.Δ. δεν ξεπεράσει το 25%, η Ν.Δ. θα χάσει οριστικά το εύπιστο 5%, που δεν ήταν πια δικό της, ούτως ή άλλως, και θα χάσει ακόμα 4 – 5% από τον πυρήνα της, για να γίνει ένα κόμμα έτοιμο προς διάσπαση.

Η μόνη περίπτωση να μη συμβεί το μοιραίο στην αναξιόπιστη, πια, δεξιά φάλαγγα, είναι να συγκυβερνήσει, έστω, στο επόμενο κυβερνητικό σχήμα, ακόμα και χωρίς να είναι ο αρχηγός της πρωθυπουργός. Το ζητούμενο, δηλαδή, για τη Ν.Δ., είναι να μη διαλυθεί στα εξ ων συντίθεται, και όχι να αναλάβει το πηδάλιο της χώρας, για να τη βγάλει από τα βράχια που εκείνη την έριξε. Το κίνητρο για να κερδίσει αυτές τις εκλογές η Ν.Δ. δεν είναι ευγενές. Αυτός είναι ο λόγος, άλλωστε, που ο προγραμματικός της λόγος είναι ρηχός, λειψός. Η πρώην κυρίαρχη δεξιά περιορίζεται στην καταγγελία της επτάμηνης διακυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και στην επιχείρηση αποδυνάμωσης του Α. Τσίπρα, τον οποίο, όμως, η Ν.Δ. χρειάζεται δυνατό.

Παράδοξο μεν, αλλά είναι έτσι. Όταν πρωτογενώς η αίγλη κάποιου χάνεται, ο μόνος τρόπος να επιβιώσει είναι να γίνει εχθρός ενός ισχυρού αντιπάλου. Αν ο Α. Τσίπρας, ξαφνικά, αποφασίσει να αποσυρθεί από το πολιτικό προσκήνιο, δεν θα καταρρεύσει μόνο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Θα καταρρεύσει, πρώτα, η Ν.Δ., η οποία, χωρίς αντίπαλο δέος, θα λάμψει διά του ζόφου των προσώπων που την κατοικούν. Τα φθαρμένα αυτά πρόσωπα, των ασυνάρτητων προσωπικοτήτων, που συνωστίζονται στις ανοιχτές διάπλατα πόρτες του ερειπίου στα δεξιά της Βουλής, θα προσφέρονται για αμέτρητο οίκτο, έτσι ανερμάτιστοι που θα κείτονται στα λιγοστά έδρανα που θα τους απομείνουν.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ο Β. Μεϊμαράκης εκλιπαρεί για συνεργασία, επικαλούμενος το συμφέρον της χώρας. Η Ελλάδα, όμως, είχε συνεργατικές κυβερνήσεις τα τελευταία τρία χρόνια. Αυτές επεξέτειναν το χάος στο οποίο παραδόθηκε η χώρα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται συνεργαζόμενες πολιτικές δυνάμεις που καλύπτουν η μία τα νώτα της άλλης. Χρειάζεται πολιτικές κυβερνητικές προτάσεις και ισχυρές αντιπολιτευτικές αντιπροτάσεις. Αν μπορεί να γίνει σύνθεση, αυτή θα είναι στη βάση μιας αμοιβαίας κατανόησης για το καλό της χώρας, και όχι για την επιβίωση των κομματικών παρατάξεων.

Η μόνη ισχυρή κυβερνητική πρόταση, σ’ αυτή τη συγκυρία, είναι η πρόταση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Το πρόγραμμά του, μάλιστα, είναι λεπτομερές, σταθμισμένο, με σαφή πολιτική ταυτότητα. Η Ν.Δ., ακόμα κι αν της το πρότεινε ο Α. Τσίπρας, δεν θα ήθελε να συμμετάσχει στην εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος ως «δεύτερο κόμμα». Θα έχανε το πολιτικό της στίγμα. Θα καθίστατο αναξιόπιστη και έρμαιο των εσωτερικών ανταγωνισμών για προβεβλημένες κομματικές θέσεις…

Τα κόμματα, τέλος, έχουν λόγο να υπάρχουν όσο οι κοινωνικές δυνάμεις που τα στηρίζουν είναι ζωντανές, υγιείς και παραγωγικές. Ακόμα και αυτό έπαψε να ισχύει για τη Ν.Δ.. Αυτό θα φανεί στις εκλογές και, ακόμα περισσότερο, μετά από αυτές. Αυτόν τον εφιάλτη βλέπει συχνά ο Β. Μεϊμαράκης, και προσπαθεί να τον ξορκίσει με μια λέξη: «συνεργασία»…