Διαψεύσεις

Η πρωθυπουργική του θητεία επεφύλαξε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις στον Α. Τσίπρα. Δοκίμασε τρεις, τουλάχιστον, δραματικές διαψεύσεις. Η πρώτη αφορούσε στο μέτωπο των πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη, που πρώτη φορά, φυσικά, ηγέτης ενός κράτους τις προκάλεσε να έλθουν σύσσωμες εναντίον του. Η δεύτερη, δραματικότερη θεωρώ διάψευση, είχε να κάνει με τα χτυπήματα που δέχθηκε από τους εσωτερικούς αντιπάλους του ο  Α. Τσίπρας, από εκείνους που νόμιζε συνεργάτες και συντρόφους του.

            Έδωσε, λοιπόν, για επτά ολόκληρους μήνες, δύο παράλληλες και πολύ άνισες μάχες ο πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.. Μάλιστα, ο αγώνας που έδινε για να ισορροπήσει τις προσωπικές φιλοδοξίες των μονομανών εραστών της πολιτικής δημοσιότητας, που τους είχε δίπλα του, τον καθιστούσε ευάλωτο στις επιθέσεις των απαιτητικών δανειστών. Οι Ευρωπαίοι εταίροι  ήξεραν, φυσικά, ότι δεν διαπραγματεύονται με έναν Έλληνα Υπουργό Οικονομικών εκπρόσωπο του πρωθυπουργού του και του ελληνικού λαού, αλλά με έναν συγκυριακό προϊστάμενο ενός κρίσιμου υπουργείου, που εκπροσωπούσε τον εαυτό του, μόνο, και κανέναν άλλο.

Εκτός από τον Γ. Βαρουφάκη, τρεις ακόμα υπουργοί (Λαφαζάνης, Βαλαβάνη, Ήσυχος) και η Πρόεδρος της Βουλής, μετρούσαν τις ώρες των αποτυχημένων διαπραγματεύσεων, ώρες που τους έφερναν όλο και πιο κοντά στη στιγμή μιας διπλής νίκης: αφενός εναντίον του Α. Τσίπρα, αφετέρου εναντίον μιας Ευρώπης από την οποία δεν προσδοκούσαν τίποτα. Τόσο, μάλιστα, πανηγυρικότερη θα ήταν η νίκη τους, εναντίον του φανταστικού εσωτερικού τους αντιπάλου και του άλλου, του μη προσωπικού τους εχθρού, όσο εντυπωσιακότερη θα ήταν η ήττα της Ελλάδας και των Ελλήνων. Όσο πιο χυδαία κακοποιημένο θα ήταν το θύμα, η χώρα, τόσο περισσότερο κερδισμένοι από τη δημοσιότητα που τους εξασφάλιζε η θέση τους θα ήταν οι δωρεάν τιμητές των πάντων.

Με την εξέλιξη της καταρχήν συμφωνίας που υπέγραψε ο Α. Τσίπρας, τα οφέλη των επίδοξων διαχειριστών των προσδοκώμενων ελληνικών ερειπίων έμειναν μισά. Ο πρωθυπουργός υπέστη το αναμενόμενο πολιτικό κόστος. Δεν ήταν όμως συντριπτικό, αφού έφερε συμφωνία στην Ελλάδα και η Ευρώπη ηρέμησε, όσο η ελληνική και οι άλλες κρίσεις, άλλων χωρών, μπήκαν προσωρινά κάτω από το χαλί της συμφωνίας των δανειστών με την Ελλάδα.

Η τρίτη διάψευση, όμως, είναι ισχυρότερη από τις άλλες δύο, που δοκίμασε ο Α. Τσίπρας. Είναι μάλιστα πρόσφατη, τωρινή, αποκύημα των προηγούμενων δύο και δραματικότερη από εκείνες. Είναι η διάψευση που δοκιμάζει ο στρατηγός που τον επευφημούσαν οι στρατιώτες του μέχρι πριν από την πρώτη νίκη του εχθρών του. Μετά του γυρίζουν την πλάτη και τρέχουν να συνταχθούν με τους αξιωματικούς τους που αυτομόλησαν πρώτοι. Πώς να διαχειριστεί ο αρχηγός ενός τέτοιου στρατού την απογοήτευση, την αποψίλωση των δυνάμεών του, τη διάλυση της στρατηγικής του επάρκειας; Με τρεις σκέψεις…

Η πρώτη είναι η εξής: οι στρατιώτες, τα μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που εγκαταλείπουν τη μάχη, είναι ηττημένοι πρώτα οι ίδιοι, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το αυτοσυναίσθημα και τη ζωή τους στη συνέχεια.  Η δεύτερη: ο στρατηγός, ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, δεν φταίει όταν ηττάται σε μια μάχη. Φταίει όταν παραδίδει χωρίς αντίσταση τον στρατό του στον αντίπαλο. Τότε τι θα είχαν να του καταλογίσουν τα μέλη του κόμματος που δραπέτευσαν; Ότι ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν αλλά δεν τους έδωσε την ευκαιρία! Παράδοξο…

Υπάρχει και μια τρίτη σκέψη, όμως, αντίδοτο στην απογοήτευση του Α. Τσίπρα. Αρκετοί που θα δουν, στο εσωτερικό της πατρίδας, τους πρώην στρατιώτες να επιστρέφουν άπρακτοι και βρίζοντας τον στρατηγό που συνθηκολόγησε προσωρινά για να μην κάψει ο εχθρός τα πάντα στο πέρασμά του, θα θελήσουν να  πάνε οι ίδιοι στο μέτωπο. Για κάθε μέλος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που φεύγει από την πρώτη γραμμή, αρκετοί από τον άμαχο μέχρι χθες πληθυσμό θα μπουν στη θέση του… Αρκεί, φυσικά, ο στρατηγός να μιλήσει για τη στρατηγική που συνεχίζει να έχει, στον πόλεμο που δεν τελειώνει με συνθήκες.   

Όλα αυτά μικρή σημασία θα είχαν αν δεν αφορούσαν μια ψυχική ευαισθησία καθοριστική για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Το ίδιο πνεύμα με τα αποχωρήσαντα μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., της ανάγκης να διαμαρτυρηθούν αποκηρύσσοντας αυτό στο οποίο όμνυαν μέχρι χθες, διέπει και κάποιους ψηφοφόρους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Είναι συμπατριώτες που έχουν δικαίωμα να απογοητεύονται με τον πρώην πρωθυπουργό.

Δεν είναι αυτός, όμως, το θέμα. Το θέμα είναι η Ελλάδα, που πρέπει όλοι να σκεφτούμε πώς θα σωθεί. Η διάσωση αυτής της χώρας ποτέ, απέδειξε η μεταπολίτευση τουλάχιστον, δεν ήταν υπόθεση ενός πολιτικού και του προγράμματός του. Αν ήταν έτσι, η Ελλάδα θα ευημερούσε. Η ευημερία της Ελλάδας εξαρτάται από το πώς σκέφτονται οι Έλληνες τη χώρα τους κι από το τι κάνουν μέσα στην Ελλάδα για την Ελλάδα. Η ανάθεση στους πολιτικούς της αποκλειστικής ευθύνης για τη χώρα είναι, πια, παρωχημένη τακτική του Έλληνα πολίτη. Αυτό προσπάθησε να καταστήσει σαφές σε ψηφοφόρους του και μη ο Α. Τσίπρας με το δημοψήφισμα και τις εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου.

Στην πραγματικότητα, ο Α. Τσίπρας, μηδενίζοντας τις προσδοκίες να γίνει η Ελλάδα, σε λίγους μήνες, από καταχρεωμένη αυτάρκης, έθεσε εαυτόν εκτός εξουσίας και τους Έλληνες προ των ευθυνών τους. Αυτές τις ευθύνες θα κληθούμε να αναλάβουμε, για πρώτη φορά τόσο κρίσιμα, στις κάλπες του Σεπτεμβρίου!