Η δημοκρατία των εκλογών

Το εγχείρημα αποδυνάμωσης της κυβέρνησης του Α. Τσίπρα, που “φιλότιμα” ανέλαβαν οι εσωτερικοί στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αντιπολιτευόμενοι “μάγοι”, σε συνεργασία, φυσικά, με τους “αλχημιστές” της πολιτικής, παλαιούς και νεόκοπους, έφερε το πολυπόθητο, για την κυβέρνηση, αποτέλεσμα: τη στρατηγική προσφυγή στην εκλογική ετυμηγορία. Επιβεβαιώνεται, έτσι, η αίσθηση που είχα, και συχνά την εξέφρασα, για την ανάδειξη, στο πρόσωπο του κυβερνώντος ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ενός καινοφανούς εξουσιαστικού προτύπου αριστερής διαχείρισης της σύγχρονης ζωής. Μια σύγχρονη αριστερά, δημοκρατικά εκλεγμένη και κυβερνώσα, δεν αναμενόταν να παρακολουθήσει το πρότυπο μιας αυταρχικής διακυβέρνησης, που την έπαιρναν ως εξαναγκαστικό δώρο προσχηματικών εκλογών κυβερνητικές κοινωνικοοικονομικές ελίτ που δεν είχαν πρόθεση να είναι δημοκρατικές, να επιστρέφουν δηλαδή στο λαό όσο συχνά χρειάζεται για να νομιμοποιούν την εξουσία τους.

Αν δεν θεωρείται δημοκρατική η έγνοια του Α. Τσίπρα να μην κατηγορηθεί για υπερβάλλοντα κυβερνητικό ζήλο, τότε πώς αλλιώς στοιχειοθετείται το τεκμήριο της προσήλωσης στη δημοκρατική διαδικασία; Δεν θα μπορούσε ο Α. Τσίπρας να εκμεταλλευθεί τις συμβεβλημένες ούτως ή άλλως, αντίπαλές του πολιτικές δυνάμεις, για να σχηματίσει μια κυβέρνηση κοινής, από τους βασικούς του αντιπάλους, αποδοχής, με τον ίδιο επικεφαλής; Αυτό δεν έκαναν η Ν.Δ., το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η ΔΗΜ.ΑΡ. για να νέμονται τους κυβερνητικούς θώκους όσο γίνεται περισσότερες ημέρες, ώρες, δευτερόλεπτα; Ακόμα και τα δευτερόλεπτα στην εξουσία μετράνε…

Δεν θα μπορούσε να κερδίσει, με τον ίδιο τρόπο, εξουσιαστικό χρόνο ο Α. Τσίπρας; Δεν θα μπορούσε να το μεθοδεύσει εξ αρχής, μάλιστα; Σαφέστατα θα μπορούσε. Θα ήταν, όμως, μια στρατηγική παλαιάς κοπής, η πολιτική της ιδεολογικής μετάλλαξης για την ασφαλέστερη δυνατή αγκίστρωση στην εξουσία. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, πραξικοπηματικής διασφάλισης της κυβερνητικής του μακροημέρευσης, θα επέλεγε ως συνεργαζομένους όχι τους ΑΝ.ΕΛ. αλλά το ΠΟΤΑΜΙ. Ένα ενδεχομένως συνεργαζόμενο, κυβερνητικό ΠΟΤΑΜΙ, θα ήταν εξαίσιο άλλοθι για να σχηματιστεί αργότερα, τώρα δηλαδή, μια οικουμενική κυβέρνηση με κυβερνητικά στελέχη από τα μητρικά του ΠΟΤΑΜΙΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Νέα Δημοκρατία.

            Κι όμως! Η επιλογή που έκανε ο Α. Τσίπρας στο πρόσωπο του Π. Καμμένου ήταν ριζοσπαστική, δηλαδή υπεύθυνη. Δεν ήξερε, όταν γύριζε την πλάτη του στους εκπροσώπους του άτεγκτου  πολιτικοκοινωνικού κατεστημένου, ότι θα έδινε την ευκαιρία στους εσωκομματικούς του αντιπάλους να τον ρίξουν; Δεν επέλεξε τη δική του, μοναχική, επαναστατική πορεία, την πορεία στον λαβύρινθο του πολιτικού ασύμβατου αντί για την πορεία στην πεδιάδα της δέσμευσης με την εξουσία;

            Ο παραιτηθείς πρωθυπουργός, όπως όλοι που προτιμούν την ιστορία από την πολιτική, είναι πιθανό να κερδίσει και αυτό το πολιτικό στοίχημα. Το έθεσε, άλλωστε, ο ίδιος. Έχει το πλεονέκτημα. Σε μια περίοδο που όλοι οι υπόλοιποι, εκτός της Χρυσής Αυγής και του Κ.Κ.Ε., αγωνίζονται να βρουν ή να ξαναβρούν την πολιτική τους ταυτότητα, ο Α. Τσίπρας τους ωθεί να βιαστούν, να επισπεύσουν τη διαδικασία πολιτικού αυτοπροσδιορισμού. Δεν θα προλάβουν και το ξέρουν! Ο φόβος τους, του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της Ν.Δ., του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, είναι έκδηλος. Γι’ αυτό, όμως, δεν φταίει ο Α. Τσίπρας. Φταίνε εκείνοι που προσποιούνται ότι εργάζονται για τους Έλληνες πολίτες. Κάποια στιγμή, αργά μέχρι και πριν από πέντε χρόνια, δυστυχώς, γρήγορα όμως τώρα πια, οι πολίτες αντιλαμβάνονται την κακή ποιότητα των ηθοποιών, τη χείριστη του πολιτικού θεάτρου που πρωταγωνιστούν, και ψηφίζουν αναλόγως. Όχι όλοι, φυσικά, οι πολίτες. Οι εγρηγορότες τώρα πια, όμως, θα είναι αρκετοί, και θα αλλάξει οριστικά ο πολιτικός χάρτης στην Ελλάδα…