Πολιτικές καριέρες

Παρακολουθούμε, τις τελευταίες ημέρες, πώς εξελίσσονται κάποιες πολιτικές καριέρες στην Ελλάδα. Για τους πολιτικούς καριέρας η πολιτική δεν είναι ευκαιριακή απασχόληση. Είναι μόνιμη επαγγελματική ενασχόληση. Αυτό ισχύει για τον Π. Λαφαζάνη και τη Ζ. Κωνσταντοπούλου. Μαζί τους πήραν ήδη κάποιους βουλευτές, παλαιούς ή νεόκοπους πολιτικούς, και θα εξασφαλίσουν, κυρίως για τον εαυτό τους και τους στενούς τους συνεργάτες, αρκετές χιλιάδες ψήφους, που θα τους καταστήσουν εκλόγιμους. Έτσι θα πορευτούν για δύο τετραετίες, ίσως, μέχρι ο Π. Λαφαζάνης να βγει στη σύνταξη και η Ζ. Κωνσταντοπούλου να κατεβεί από το όχημα του δικού της πολιτικού φορέα, όπως έκαναν η Ν. Μπακογιάννη ή ο Α. Σαμαράς ή ο Δ. Αβραμόπουλος, και να συνεχίσει την καριέρα της σε κάποιον μακρόβιο πολιτικό σχηματισμό ή … ποιος ξέρει τι άλλο της υπαγορεύει η φιλοδοξία της!

Έχουμε δει κι άλλες πολιτικές καριέρες να εξελίσσονται στο παρελθόν, μακριά από τις γειτονιές που ζούσαμε ή τους χώρους που δουλεύαμε. Ο καθένας έκανε τη δουλειά του, εμείς και οι πολιτικοί καριέρας. Εμείς, για λόγους αθώας περιέργειας περισσότερο, παρακολουθούσαμε τους πολιτικούς από κοντά, ενδιαφερόμασταν γι’ αυτά που έλεγαν και που έκαναν, μέχρι που καταλάβαμε ότι εκείνοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για εμάς, και σταματήσαμε να ασχολούμαστε. Όσοι αισθανόμαστε έτσι, σκεφτόμαστε ότι οι καριέρες της Ζ. Κωνσταντοπούλου και του Π. Λαφαζάνη, και του στενού τους πολιτικού κύκλου, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν επειδή δεν μας αφορούν. Εκείνοι απέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν ενδιαφέρονται για εμάς, αφού το πείσμα τους να αντιπολιτευθούν την κυβέρνηση που συνέστησε το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν ξεχείλισε την κρίσιμη στιγμή, που ο πρωθυπουργός προκήρυξε εκλογές. Η καριέρα τους, με βάση τους υπολογισμούς που έκανα πριν, δεν μπορούσε να περιμένει…

Το ίδιο αδιάφορες με τις καριέρες των επαγγελματιών φωνασκούντων αριστερών, πρέπει να μας είναι και οι καριέρες των δεξιών ψευδο-σοσιαλιστών, δηλαδή της Φ. Γεννηματά, του Ε. Βενιζέλου και του Γ. Παπανδρέου. Έτοιμοι να συγκυβερνήσουν, πάλι, με τη Ν. Δημοκρατία, θα κάνουν το παν για να βρίσκονται στην επόμενη Βουλή, επιστρατεύοντας ακόμα και τη Δημοκρατική Αριστερά, που θα βρει την ευκαιρία να συγκολλήσει τα κομμάτια της, για να γίνει ένα μικρό κομμάτι από τη σπαραγμένη ελληνική σοσιαλδημοκρατία. Αν εξαιρέσεις, όμως, τον νεαρό αρχηγό της ΔΗΜ.ΑΡ., όλοι οι υπόλοιποι έχουν ήδη εξασφαλίσει τη σύνταξή τους, με πολιτικά κυρίως ένσημα. Δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε ούτε με αυτούς.

Εκείνοι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, οφείλω να πω, είναι οι βουλευτές και οι πολιτευτές του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Αυτοί δεν εξασφάλισαν ακόμα το απαραίτητο πολιτικό εκτόπισμα, για να προσελκύουν σταθερά το ενδιαφέρον ενός σεβαστού ποσοστού του εκλογικού σώματος. Δεν κατάφεραν ακόμα να γίνουν «οι δικοί μας άνθρωποι», οι άνθρωποι του διπλανού πολιτικού μεγάρου. Θα τους θυμόμαστε, μάλλον, στην ελληνική πολιτική ιστορία, ως τους ατυχέστερους πολιτικούς καιροσκόπους, που θέλησαν να πείσουν το εκλογικό σώμα με την «αφοπλιστικά ειλικρινή» τοποθέτηση ότι δεν ξέρουν ποια ακριβώς πρέπει να είναι η ιδεολογία τους, αλλά αυτό που ξέρουν καλά, σύμφωνα με δήλωση του Σ. Θεοδωράκη απόψε, είναι ότι «μπορούν να κυβερνήσουν». Στη δική μου συνείδηση αυτό σημαίνει ότι μπορούν, αν συμμετάσχουν σε ένα εξουσιαστικό σχήμα, να μείνουν αρκετά στην εξουσία ώστε να προσθέσουν στα βιογραφικά τους σημειώματα αρκετές παραγράφους με πολιτικές περγαμηνές για να προωθήσουν, στο ίδιο ή σε άλλα σχήματα, την πολιτική τους σταδιοδρομία. Γιατί πρέπει, όμως, να μας ενδιαφέρουν αυτές οι μάλλον νοσηρές πολιτικές φιλοδοξίες;

Εξίσου χωρίς ενδιαφέρον, βέβαια, είναι και οι πολιτικές προσωπικότητες, οι εναπομείνασες, στη Ν.Δ.. Ο μόνιμος ως προσωρινός νυν πρόεδρός της, υπέρβαρος πολιτικά Μεϊμαράκης, διαδέχθηκε δύο συνταξιοδοτημένους πια πρώην πρωθυπουργούς (Καραμανλή, Σαμαρά), στην ηγεσία ενός κόμματος το οποίο εκπροσωπείται κατεξοχήν από δύο στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ., των οποίων οι εμετικές συμπεριφορές δεν μου εμπνέουν καθόλου την έγνοια για την πολιτική τους καριέρα.

Τα πιο πρόσφατα δείγματα πολιτικού έργου πολιτικών που δεν μεθόδευσαν την επαύξηση  της πολιτικής τους καριέρας, είναι δείγματα των πολιτικών της κυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Ο λόγος που θα με ενδιέφερε το μέλλον των ανθρώπων αυτών, είναι ότι οι ίδιοι, αντίθετα με όλους τους υπόλοιπους, έδειξαν ότι θέλουν την πολιτική εξουσία όσο τους το επιτρέπει το εκλογικό σώμα. Τέτοιοι άνθρωποι, σκέφτομαι, είναι πιθανό να ενδιαφέρονται για το εκλογικό σώμα στο οποίο έχουν την ανάγκη να απευθύνονται. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές το πρώτο εξάμηνο του έτους, τα αντισταθμιστικά μέτρα που προσπάθησαν να πάρουν το ίδιο διάστημα, επίσης, καθώς και οι δύο προσφυγές στην κρίση, για τα όσα επεχείρησαν, του ελληνικού λαού, με κάνουν να ενδιαφέρομαι περισσότερο γι’ αυτούς απ’ ό,τι για τους άλλους. Μου θυμίζουν τον εαυτό μου, το πόσο εξαρτημένος είμαι από την κρίση των ανθρώπων για τους οποίους εργάζομαι. Ενδιαφέρομαι εγώ για εκείνους και γι’ αυτό, μάλλον, εκείνοι για μένα. Γιατί η πολιτική να διαφέρει;