Από την ιστορία της Αριστεράς

 

            

«H εξέλιξη του εργατικού κινήµατος στη χώρα µας δεν βρήκε ακόµα µια ολοκληρωµένη µαρξιστική βάση. Oι περισσότερες εκδηλώσεις του χαρακτηρίστηκαν από έναν επαναστατικό εµπειρισµό, ένα δίχως αρχές καιροσκοπισµό, από µια ασυνέχεια και µια µακρόχρονη “παιδική αρρώστια του κοµµουνισµού”.» Αυτά έγραφε ο Παντελής Πουλιόπουλος, ο σημαντικότερος Έλληνας μαρξιστής, στο μνημειώδες για την ιστορία της ελληνικής αριστεράς βιβλίο του: «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;» (1934)

Όπως για πολλά άλλα, ο Πουλιόπουλος ήταν εύστοχος αναλυτής των ιδεολογικών τάσεων της ελληνικής αριστεράς, η οποία ενέδιδε, τη δεκαετία του ‘30, στο ρεύμα του σταλινισμού. Αυτό που διαπίστωσε όταν η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. διατύπωνε τη θεωρία  για το ενδιάμεσο στάδιο, πριν τον σοσιαλισμό, στο οποίο «έπρεπε» να εγκατασταθεί η Ελλάδα, λόγω των κοινωνικών συνθηκών μιας εποχής που ταλανιζόταν από τον μιλιταριστικό καπιταλισμό, ισχύει και σήμερα. Απτά δείγματα του επαναστατικού εμπειρισμού, του δίχως αρχές καιροσκοπισμού, της ασυνέχειας και της μακρόχρονης «παιδικής αρρώστιας του κομμουνισμού», βρίσκουμε στη σπασμωδική συμπεριφορά των αποσχιστικών στοιχείων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., είτε πρόκειται για μεγάλα και μεσαία στελέχη είτε για μέλη των κατά τόπους οργανώσεων του κόμματος. Έκδηλος γίνεται και ο σταλινισμός, ο αρχηγικός αυταρχισμός των προεξαρχόντων της ΛΑ.Ε. και της μέχρι χθες Προέδρου της Βουλής.

Μια τέτοια αριστερά δεν πρόκειται να έχει καλύτερη τύχη από την τύχη που είχε το Κ.Κ.Ε. μέχρι και το 1989. Ο συμβιβαστικός Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ενσαρκωμένο το πνεύμα της αριστεράς μιας ολόκληρης πεντηκονταετίας. Η μόνη διαφορά ήταν ότι τις προηγούμενες του ’80 δεκαετίες η ηγεσία της αριστεράς ερχόταν σε μυστικές συμφωνίες με το αστικό κατεστημένο. Τη δεκαετία του ’80 οι συνεννοήσεις έγιναν φανερές. Αποκορύφωμα ήταν η υπουργοποίηση του Μίκη Θεοδωράκη στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτό είναι καλό να το θυμόμαστε όταν ο μεγάλος μας συνθέτης κρίνει αυστηρά την κυβερνητική αριστερά του Α. Τσίπρα….

 Και μετά από την ανοιχτή συνθηκολόγηση του Χ. Φλωράκη; Κατόπιν, το πνευματικό του τέκνο, η Α. Παπαρήγα, οδήγησε το Κ.Κ.Ε. στις παρυφές της ελληνικής κοινωνίας, σε μια πεισματική, αυτόβουλη απομόνωση, σαν για να αποκαθάρει η εμβληματική Γενική Γραμματέας το σκοτεινό παρελθόν του Κόμματος, σαν για να εξαγνιστούν οι κομμουνιστές από τον μακρόχρονο συναγελασμό της κομμουνιστικής αριστεράς, στο πολιτικό παρασκήνιο και προσκήνιο, με την αστική δεξιά. Εκεί, στην κοινωνική απομόνωση, καταδίκασε το Κ.Κ.Ε. τον εαυτό του, υιοθετώντας μια ιστορικά πρωτότυπη για την ελληνική αριστερά ενδιάμεση θέση: ούτε φιλοδοξώντας την εγκαθίδρυση μιας σύγχρονης – και αναχρονιστικής – δικτατορίας του προλεταριάτου, ούτε συνεργαζόμενο με οποιονδήποτε άλλον, ούτε καν άλλα αριστερά σχήματα, για την ενίσχυση του αριστερού μετώπου απέναντι στη δεξιά που κλωνοποιείται, αλλά οι κλώνοι της συνασπίζονται και ισχυροποιούν τον βασικό πολιτικό κορμό της αστικής Λερναίας Ύδρας.

Τώρα, όμως, το ιδεολογικά μεταμελημένο Κ.Κ.Ε. δεν θα είναι μόνο του. Θα υποστεί τις συνέπειες του απομονωτισμού του. Θα πρέπει να ανεχθεί δίπλα του έναν κλώνο του, τη ΛΑ.Ε., και έναν δεύτερο ενδεχομένως, το κόμμα της Ζ. Κωνσταντοπούλου, που θα μοιάζουν φυσιογνωμικά σαν δυο σταγόνες νερό μαζί του, και θα μιλάνε με τη δική του φωνή. Θα έχουμε, τότε, μια κομμουνιστική αριστερά με ένα σώμα και δύο ή τρία κεφάλια. Αυτή η τερατώδης εμφάνιση θα προκαλεί μαζί τον οίκτο, τη συμπάθεια και τον τρόμο, δηλαδή την αποστροφή. Τα κεφάλια του κομμουνιστικού σώματος στην Ελληνική Βουλή θα κοιτάζουν αλλού το καθένα και το σώμα θα μένει στάσιμο, εκτεθειμένο στο σκώμμα των υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής. Έτσι θα καταλήξει ιστορικά μια πορεία αυτοχειριασμού της κομμουνιστικής αριστεράς, η οποία, για να μην είναι έρμαιο της εξουσίας των αστικών δυνάμεων, προτίμησε τον αυτοεγκλωβισμό της σε θέση ουραγού της σύγχρονης δημοκρατίας. Έτσι, ο μεγαλύτερος εχθρός του Κ.Κ.Ε. θα γίνει η ΛΑ.Ε. και αντίστροφα, αφού ο ένας θα θυμίζει στον άλλον ότι ο χειρότερος αντίπαλος της αριστεράς είναι ο εαυτός της…

Αυτή τη σύντομη ιστορία του ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος μακάρι να την ήξεραν όσοι εγκαταλείπουν τις τάξεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να προσχωρήσουν στο κόμμα που στεγάζει τις πολιτικές φιλοδοξίες ελάχιστων προσώπων. Ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης, ο Λεουτσάκος, η Κωνσταντοπούλου και μερικοί άλλοι συνήθισαν να ζουν οδηγούμενοι από το ένστικτο της ατομικής τους επιβίωσης μέσα σε συνθήκες συμμοριτοπόλεμου με το αστικό κατεστημένο. Την ατομική αυτή επιβίωση θα την εξασφαλίσουν λίγοι  κομμουνιστές, τα ηγετικά στελέχη. Έτσι γινόταν στις δεκαετίες του ’30, του ’40 και του ’50. Οι υπόλοιποι, η μεγάλη μάζα των αφελών παρακολουθητών της σκληρής προπαγάνδας των επιτήδειων ηγετίσκων, θα θυσιαστούν στον βωμό ενός αριστερού τυχοδιωκτισμού, όπως έλεγε ο Πουλιόπουλος. Θα το καταλάβουν αργά, δυστυχώς, τα μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που παραιτούνται: ότι βρέθηκαν όχι απλώς απομονωμένοι αλλά έκθετοι για τις επιλογές τους, οι οποίες θα κριθούν ατυχείς ως ανιστόρητες, πολιτικά αφελείς επειδή ανώφελες...