Εθνική περισυλλογή

Οι προγραμματικές δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών και του Πρωθυπουργού περιείχαν, ευτυχώς, διαπιστώσεις για τις ακραίες κοινωνικές συνθήκες που θα αποτελέσουν το περιβάλλον στο οποίο θα νομοθετούν: «Να συμφωνήσουμε ότι έχουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα το οποίο για λόγους που έχουν να κάνουν με το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, με την υπογεννητικότητα, με τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας, της μαύρης εργασίας – αυτά δεν έγιναν τους επτά μήνες που κυβερνήσαμε - είναι ένα σύστημα που έχει πρόβλημα βιωσιμότητας. …  Ούτε τους ενδιαφέρει και πολύ η προστασία της πρώτης κατοικίας, διότι ακριβώς η λογική της οικονομίας της αγοράς λέει ότι αν έχεις ένα σπίτι στην Κυψέλη και δεν μπορείς να το κρατήσεις, να το πουλήσεις και να πας να αγοράσεις σε μια πιο φτωχή περιοχή, στο Περιστέρι. Κι αν δεν μπορείς και στο Περιστέρι, να πας σε μια ακόμα πιο φτωχή περιοχή, στην Αγία Βαρβάρα. Κι αν δεν μπορείς, να πας στη Σαλαμίνα. Κι αν δεν μπορείς, να μείνεις σε τσαντίρι.» (Από τη δευτερολογία του πρωθυπουργού, στις 08/10/ 2015)

Οι κοινωνικές αυτές συνθήκες δεν διαμορφώθηκαν τώρα. Αποτελούν το μόνιμο κοινωνικό σκηνικό στην Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια. Οι έχοντες το γενικό πρόσταγμα, τώρα, θα ήθελαν να «παίζουν» στην πολιτική σκηνή με διαφορετικό σκηνικό. Είναι δύσκολο να το διαλύσουν. Οι βάσεις του είναι γερές. Το σκηνικό αυτό το στερέωσαν κυβερνήσεις, δεκαετίες τώρα, που στίλβωναν τη μηχανή του κοινωνικού αυτοκινήτου από το οποίο είχαν αφαιρέσει τα λάστιχα.

Αυτό το κοινωνικό όχημα βρήκε ο Α. Τσίπρας τον Ιανουάριο, όταν πρωτοανέλαβε την εξουσία. Με το αυτοκίνητο αυτό δεν πήγε πουθενά, και καλείται τώρα να το οδηγήσει – χωρίς ελαστικά – στην κούρσα του διεθνούς οικονομικού ανταγωνισμού, και, μάλιστα, με επιδόσεις που αφήνουν πίσω ακόμα και την πιο γρήγορη φαντασία. Τα προαπαιτούμενα μέτρα που θα φέρει προς ψήφιση στη Βουλή, θα εξασφαλίσουν λίγα καύσιμα. Αυτά θα εξαφανιστούν, όχι επειδή το αυτοκίνητο θα κινηθεί αλλά επειδή η δεξαμενή των καυσίμων είναι τρύπια.

Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι, ως διά μαγείας, επενδύσεις θα αρχίσουν να ρέουν, από τον πρώτο χρόνο, στον ελληνικό οικονομικό στίβο, άμεσα ενεργοποιήσιμες. Για να βλαστήσει η οικονομική έρημος στην Ελλάδα, πρέπει να διοχετευτούν σε αυτή τεράστιες ποσότητες υδάτων. Τα εγγειοβελτιωτικά έργα της κυβέρνησης, οι νομοθετικές της πρωτοβουλίες, θα πάρουν χρόνο.

Ο χρόνος αυτός είναι πολύτιμος για τους Έλληνες. Αν είναι χρόνος περίσκεψης και προετοιμασίας, τότε το αύριο, στο οποίο όλοι προσβλέπουμε, μπορεί και να μας ανήκει. Η περισυλλογή δεν είναι αυτονόητη κατάσταση για τον Έλληνα. Πολύ περισσότερο, φυσικά, σε συνθήκες δεινής κοινωνικής και ατομικής αστάθειας. Όμως, ούτε στις καλές εποχές ήταν χαρακτηριστικό ελληνικό η περίσκεψη, η μετρημένη συνείδηση, η αυτοκριτική, η πολιτικά κριτική συνείδηση ανθρώπων που ως πολίτες είναι υπεύθυνοι και ως άνθρωποι φιλάνθρωποι.

Τώρα είναι ο καιρός. Και με το ωρίμασμα των Ελλήνων πολιτών πρέπει να συμβαδίσει η ωριμότητα των Ελλήνων πολιτικών. Τέτοια ωριμότητα μόνο από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μπορούμε να περιμένουμε. Στη Νέα Δημοκρατία, το πρώην ισχυρό αντίπαλο δέος της ευρωπαϊκής ελληνικής αριστεράς, παραδίδουν, την περίοδο αυτή, σεμινάρια ανωριμότητας. Διεκδικούν την αρχηγία του κόμματος τέσσερις άνθρωποι. Ο καθένας τους διεκδικεί, με τη συμπεριφορά του, έναν τίτλο ανωριμότητας. Ο Τζιτζικώστας του μικρού και βιαστικού, ο Μεϊμαράκης του μεγάλου και επιπόλαιου, ο Γεωργιάδης του ακροδεξιού και γενικά ακραίου, ο Μητσοτάκης του γόνου και πείσμονος επιγόνου. Κοινό τους χαρακτηριστικό μεγάλης ανωριμότητας είναι ότι ο καθένας θέλει την αρχηγία της Ν.Δ. για αποκλειστικά προσωπικούς, δικούς του, πολύ δικούς του λόγους. Αυτό δεν είναι καλός οδηγός για το πολιτικό αισθητήριο των Ελλήνων πολιτών, ούτε καν των ψηφοφόρων της Ν.Δ.

Γι’ αυτό, επαναλαμβάνω, πολιτική ωριμότητα οφείλει να επιδείξει ο κυβερνητικός ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Εν όψει, μάλιστα, του Συνεδρίου του Φεβρουαρίου και της εγγραφής νέων μελών, είναι αδήριτη ανάγκη να αρχίσει από τον Α. Τσίπρα ένα εγχείρημα πολιτικής διαπαιδαγώγησης των μελών του κόμματος, πρώτα, και της ελληνικής κοινωνίας στη συνέχεια, ώστε ο Έλληνας να σταματήσει να ζητάει από το πολιτικό σύστημα αυτό που πρωτίστως οφείλει ο ίδιος να εξασφαλίσει στον εαυτό του. Για παράδειγμα, επιδιώκεται να εισρεύσουν σταδιακά από το ΕΣΠΑ τέσσερα δισεκατομμύρια Ευρώ στην οικονομία. Αυτά τα χρήματα δεν πρέπει να περιμένουν να τα πάρουν συγκεκριμένοι εργολάβοι «αξιοποίησης» των ευρωπαϊκών κονδυλίων, ούτε να πιστεύουν οι πολίτες ότι οπωσδήποτε μέρος από αυτά, επειδή έρχονται στην Ελλάδα, θα διοχετευτούν στην τσέπη τους. 

Οι Έλληνες οφείλουμε να (ξανα)γίνουμε δημιουργικοί ο καθένας για τον εαυτό του πρώτα, και να προσβλέπουμε στο μέλλον που μας θέλει δημιουργικούς, όχι στο μέλλον που θα επιβιώνουμε επειδή βολευόμαστε. Αυτή τη βολή δεν πρέπει να (ξανα)δώσει  κυβέρνηση στην Ελλάδα την εντύπωση ότι μπορεί να την εξασφαλίσει στους πολίτες. Καμία κυβέρνηση δεν θα αρέσει στους Έλληνες αν οι ίδιοι δεν διαπιστώσουμε τι δεν πρέπει να μας αρέσει στον εαυτό μας πρώτα. Τα λάστιχα που λείπουν στο κοινωνικό αυτοκίνητο στην Ελλάδα πρέπει να τα αλλάξουμε μόνοι μας. Δεν πρέπει να περιμένουμε από τον Α. Τσίπρα να το κάνει για λογαριασμό μας. Αυτός μπορεί να μας παράσχει τα εργαλεία. Επειδή, όμως, τα λάστιχα θα αγοραστούν με δικά μας – πάλι – χρήματα, πρέπει αυτή τη φορά να κάνουμε τον κόπο να τα τοποθετήσουμε στη θέση τους, και στη συνέχεια να απαιτούμε τα καύσιμα που θα μπαίνουν στο αυτοκίνητο της Ελλάδας να μην προέρχονται από δικούς μας μόνο πόρους. Τότε το κράτος θα έλθει πραγματικά να συνδράμει· όταν οι ίδιοι το υποχρεώσουμε, με τη διάθεση που θα έχουμε να το βοηθήσουμε, με τη σειρά του κι εκείνο να μας βοηθήσει…

Το σύνδρομο του υπόδουλου λαού, που περιμένει από τους απελευθερωτές ηγέτες του να του δείξουν τον δρόμο, πρέπει να το εγκαταλείψουμε. Μετά από 190 χρόνια ελεύθερου εθνικού βίου, πρέπει τα μάτια μας να έχουν ανοίξει πια. Πρέπει να κοιτάζουμε τους πολιτικούς κατάματα και, όταν μας υπόσχονται … ανεξαρτησία, να τους υπενθυμίζουμε ότι αυτή τη χάσαμε εξαιτίας των προκατόχων τους αμέσως μόλις την ανακτήσαμε, μετά από 400 χρόνια εθνικής υποτέλειας.

Η ανεξαρτησία δεν θα έπρεπε, σήμερα, να είναι ζητούμενο. Ζητούμενο είναι το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος να περιέλθει στα χέρια και – κυρίως – στην καρδιά των πολιτών του. Αυτό σημαίνει ότι την Ελλάδα θα την κρατάμε ανεξάρτητη και αξιοπρεπή οι ίδιοι, με τον επαγγελματικό μόχθο και τη συμπεριφορά μας. Αυτά πρέπει να αξιώνουμε και από τους πολιτικούς: έργα και καλή συμπεριφορά!