Κίνδυνος έξωθεν

           

Η ψήφιση των προαπαιτουμένων επιβεβαίωσε ότι η στρατηγική του Α. Τσίπρα απέδωσε. Η εκκαθάριση του εσωτερικού μετώπου στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν, φαίνεται, πλήρης και αποτελεσματική. Η αποχώρηση του Ν. Νικολόπουλου από τους Ανεξάρτητους Έλληνες ξεκαθαρίζει το τοπίο και στο κόμμα του Π. Καμμένου. Η Ελλάδα εισέρχεται σε περίοδο κοινοβουλευτικής ομαλότητας, μετά από αρκετά χρόνια. Αυτό έχει δύο όψεις. Η μία είναι της ηρεμίας που θα επικρατήσει γενικά στην ελληνική κοινωνία. Η άλλη είναι της ανησυχίας, κάθε φορά που μια εξουσία στην Ελλάδα εδραιώνεται. Για τη δεύτερη όψη της κοινοβουλευτικής ισορροπίας, πρέπει η κυβέρνηση, που επιτέλους θα κυβερνήσει, όπως την προέτρεπαν οι αντίπαλοί της, να κάνει προσπάθειες. Η κατάσταση θα είναι δύσκολη, όμως, όσο τα οικονομικά του τόπου δεν θα επιτρέπουν την κοινωνική πολιτική που οπωσδήποτε θέλει να εφαρμόσει ο πρωθυπουργός.

Η ομαλότητα στη χώρα, ωστόσο, έστω με τους τριγμούς που προκαλεί η πίεση που ασκεί ο ασφυκτικός κλοιός του μνημονίου, έχει μια ακόμα διάσταση, θετική. Αφορά στο εξωτερικό πρόσωπο της Ελλάδας. Μια ελληνική πολιτεία συντεταγμένη με σαφείς συνταγματικές ορίζουσες, που δεσμεύουν τυπικά όλους στη θέση τους, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, εκπέμπει το μήνυμα της φιλόξενης αλλά όχι προς εξαπάτηση χώρας. Η ηχηρή διαπραγμάτευση του χρέους το πρώτο επτάμηνο του έτους, επομένως, μπορεί να θεωρηθεί ως προθάλαμος για την ανάδειξη τόσο της δυναμικής ελληνικής εξωστρέφειας όσο και της περιεσκεμμένης εσωστρέφειας. Η εξωστρέφεια θα προσελκύσει επενδύσεις. Η εσωστρεφής περισυλλογή και περίσκεψη θα αποτρέψει κακόβουλες βλέψεις ορμώμενες έξωθεν.

Οι ξένες επενδύσεις, φυσικά, έχουν την καλή και την κακή τους όψη. Για τη δεύτερη δεν ωφελεί να μιλάμε, επειδή δεν είδαμε ακόμα την πρώτη. Οι αλλότριες βλέψεις, όμως, έχουν μόνο άσχημη όψη. Αυτός είναι ο σοβαρός λόγος που οποιαδήποτε άλλη έκβαση των διαπραγματεύσεων για το χρέος θα ήταν καταστροφική για την Ελλάδα. Είναι αλήθεια πως για δεκαετίες δεν είχαμε λόγο να ανησυχούμε σοβαρά για την ασφάλεια των συνόρων μας. Τώρα υπάρχουν λόγοι. Είναι η προσφυγική κρίση, ο εμφύλιος στη Συρία, η εμπλοκή της Ρωσίας και η, για τους προηγούμενους λόγους, ενίσχυση και ευρωπαϊκή αναβάθμιση της Τουρκίας.

Αρχίζω από τον τελευταίο παράγοντα της εθνικής μας βάσιμης ανασφάλειας. Η Τουρκία απέδειξε ότι δεν διακυβεύεται η ακεραιότητά της σε πολύ δύσκολες στιγμές τα τελευταία τρία χρόνια. Έξωθεν και έσωθεν απειλές εξουδετερώθηκαν. Στην κρίση στη γειτονική της Συρία έμεινε στρατηγικά αμέτοχη. Οι μόνες επιθετικές της ενέργειες είχαν στόχο τους Κούρδους, που σφυροκοπούσε και το Ισλαμικό Κράτος, και τους πρόσφυγες που συνέρρεαν στα σύνορά της. Ξαφνικά, λόγω της εμπλοκής της Ρωσίας στον πόλεμο στη Συρία, η Τουρκία θεωρείται από Ευρώπη και Αμερική χώρα που μπορεί να προσφέρει καταφύγιο στους πρόσφυγες που μέχρι τώρα απωθούσε ή τους έριχνε στην θάλασσα μέσω των δουλεμπόρων που δρουν στα παράλιά της.

Δεν είναι παράδοξο; Η Τουρκία, χωρίς καθόλου να έχει προδιαθέσει για την ανθρωπιστική της στάση απέναντι στους πρόσφυγες, θα επιχορηγηθεί από την Ευρώπη με ένα τεράστιο χρηματικό πόσο, θα διευκολυνθεί στις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις, και θα της παρασχεθούν εξωραϊστικές προφάσεις για τις βλέψεις της στο Αιγαίο. Στην Κύπρο, ήδη, με τη βοήθεια της εκκωφαντικής σιωπής και των ίδιων των Κυπρίων, η Τουρκία ολοκλήρωσε το μεγαλεπήβολο έργο της φυσικής της ένωσης με το κατεχόμενο βόρειο Τμήμα, μέσω του γιγαντιαίου αγωγού μεταφοράς τουρκικού νερού στο νησί. Οι εργασίες εξόρυξης του κυπριακού φυσικού αερίου, επίσης, σταμάτησαν με την παρέμβαση της Τουρκίας.

Η Ρωσία ήλθε στη Μεσόγειο για να μείνει. Αυτό το ξέρουν καλά και οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί. Είναι αυτοί κυρίως που έχουν το πρόβλημα. Αυτοί, επίσης, έχουν προνομιακή σχέση ιστορική με την Τουρκία. Η Τουρκία εξυπηρετούσε ανέκαθεν τους σχεδιασμούς τους, κυρίως των Αμερικανών, για τον αραβικό κόσμο και την ευρύτερη Μεσόγειο. Αν δεν υπήρχε το Ισραήλ στη θέση κλειδί που βρίσκεται, η Αμερική θα είχε, με τη βοήθεια της Τουρκίας, αλώσει όλη τη βόρειο Αφρική και τη Σαουδική Αραβία. Η Τουρκία, τώρα, προκρίνεται πάλι ως ο μοχλός ανάσχεσης των ρωσικών επιδιώξεων. Είναι η μόνη αδίστακτη και ετοιμοπόλεμη χώρα στην περιοχή.

Με τέτοιες απειλές στα σύνορά μας, θα ήταν εθνική αυτοκτονία να αφεθούμε στη δίνη ενός γεωπολιτικού μας αναπροσδιορισμού. Η εξάρτησή μας από την Ευρώπη, που την πληρώνουμε πολύ ακριβά, είναι η συνθήκη που δεν επιτρέπει στη Γερμανία να μας παρακάμψει στις συνεννοήσεις της με τους Τούρκους. Κάθε φορά που, ιστορικά, ο διπλωματικός διασκελισμός Γερμανίας και Αυστρίας άνοιγε και έφθανε στην Τουρκία, η περιοχή της Μεσογείου, και μάλιστα η Ελλάδα, έμπαινε στο μάτι ενός γεωπολιτικού κυκλώνα. Ο στρατηγικός διασκελισμός του γερμανικού άξονα είχε και έχει να κάνει με τον ανταγωνισμό του με τη Ρωσία. Η έξοδος της Ρωσίας στη Μεσόγειο δεν αφήνει αδιάφορη, όμως, ούτε την ίδια την Τουρκία, που βλέπει η Μεσόγειος να διαπλέεται από ρωσικές αρμάδες, που εκκινούν από το Βορρά της και, τώρα, από τον συριακό Νότο.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από αυτά που θα καταφέρει η ελληνική κυβέρνηση να κάνει για την απάμβλυνση των δεινών που θα σωρεύσει η καινούργια λιτότητα στη χώρα, η σταθερότητα και η συνοχή στο εσωτερικό, θα συνειδητοποιήσουμε οι Έλληνες, είναι κρίσιμο διακύβευμα αυτή την εποχή και επειδή η περιρρέουσα γεωπολιτική ατμόσφαιρα θα ασκήσει κι άλλη πίεση πάνω μας, από ένταση που εύχομαι να μείνει έξω από τα σύνορά μας, και η οποία θα προτιμούσα να μην υπάρχει καθόλου, εννοείται, κυρίως για τους ανθρώπους που τη βιώνουν σε απόσταση αναπνοής από την Ελλάδα…