Τα δεσμά της οικονομίας

            Την περίοδο αυτή ασκείται κριτική στην κυβέρνηση απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, στα δεξιά και τ’ αριστερά της. Το υπόλοιπο της Αριστεράς και το δεξιόστροφο Κέντρο κρίνει την κυβερνητική πολιτική επειδή δεν είναι αρκετά αριστερή. Η Δεξιά, στην τετραπλή της εκδοχή των διεκδικητών της αρχηγίας της Ν.Δ., κατακρίνει τη διακυβέρνηση του Α. Τσίπρα επειδή δεν είναι αρκετά δεξιά.  Παραδόξως, όλοι οι επιδέξιοι κριτές ασκούν την ίδια κριτική: για την οικονομική πολιτική. Όλοι κόπτονται για τους επικείμενους – όσους – πλειστηριασμούς υποθηκευμένων ακινήτων, για τη φορολογία στο κρασί, για τις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό σύστημα.

            Επίδοξοι προστάτες, όλοι, των ανέργων, των συνταξιούχων, των δανειοληπτών, των εργαζομένων, των αδύναμων και των κατατρεγμένων, συνασπίζονται σ’ ένα κόμμα, παρόλες τις θρυλούμενες διαφορές και τις διαμετρικά συγκρουσιακές ιδεολογίες τους. Αυτό το ένα κόμμα της αντιπολίτευσης στοιχηματίζει τα πάντα στο λαϊκισμό για την οικονομία. Όλοι ξέρουν, όμως, ότι χωρίς χρήματα οικονομία δεν υπάρχει. Όλοι από το πιο κοντινό χρηματοκιβώτιο θα ξεκινούσαν για να κυβερνήσουν, δηλαδή της Ευρώπης. Ο συνδυασμός για να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο αυτό, το ξέρουν, είναι των πρώτων γραμμάτων των λέξεων: Φόροι, Ασφαλιστικό, Κόκκινα δάνεια…

            Ο ακουστικός συνειρμός με το γνωστό, γεμάτο συνειρμούς αγγλικό ρήμα, δεν είναι τυχαίος.  Όλοι (Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ.) γνώριζαν τον συνδυασμό όταν βρίσκονταν στην εξουσία. Όταν την έχασαν έγιναν σεμνότυφοι, ηθικολόγοι. Αποποιούνται κάθε σχέση με το παρελθόν τους των προωθητών του ελληνικού σώματος στις αγορές δανείων της Ευρώπης. Εξ ου και η μετά υποκριτικής βδελυγμίας αλλεργική αντίδραση, των τεσσάρων μονομάχων για την καρδιά της δεξιάς παρθένας, για μελλοντική συνεργασία με την κυβέρνηση.

            Δεν έχει νόημα, βέβαια, να τονίζουμε τι ξέρουν - και το κρύβουν - οι «φερέλπιδες» πολιτικοί του τάγματος της παρθενίας της αντιπολίτευσης. Σημασία έχει οι πολίτες να καταλαβαίνουν ότι πολιτική χωρίς οικονομία δεν υπάρχει, οποιαδήποτε πολιτική. Η τωρινή κυβερνητική πολιτική χρειάζεται την επίφαση της οικονομικής επάρκειας, έστω και των δανεικών χρημάτων. Το επιφαινόμενο της – δανεικής - ευρωστίας, όπως και η αναπόφευκτη λαϊκή ανοχή στα ημίσκληρα, τελικά, μέτρα, οδήγησε στην πέρα από κάθε προσδοκία της κυβέρνησης ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

            Μέτρα, επομένως, τα ίδια ή παρόμοια, θα έπαιρνε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Οι προηγούμενες πήραν χειρότερα. Η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα κληρονόμησε την ύφεση από τα μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων, και, παρόλα τα δικά της, υπόσχεται μηδενική ύφεση για τον επόμενο χρόνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα ισχνά οικονομικά των Ελλήνων θα απογειωθούν. Ο καθένας και η καθεμιά θα πρέπει να ξανασκεφτεί πώς θα εξασφαλίσει πόρους ζωής αρκετούς για να επιβιώσει ή, αν θέλει και μπορεί, να πλουτίσει. Η οικονομία, και με τη διακυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα παραμείνει φιλελεύθερη. Κανένας, ακόμα και σκληροπυρηνικοί κομμουνιστές, δεν θα άντεχαν κάτι διαφορετικό.

            Εύλογα, βεβαίως, οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης, αλλά και άλλοι, περιμένουν περισσότερο και καλύτερο κράτος από τον Α. Τσίπρα. Αυτό έχει ανάγκη σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης της διαφθοράς κάθε λαός, και ο δικός μας. Τα πρώτα δείγματα είναι θετικά, και της προηγούμενης και της τωρινής διακυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Έτσι θα διαφοροποιηθεί η πολιτική της κυβέρνησης της Αριστεράς από τις προηγούμενες της σοσιαλιστικής δεξιάς και της δεξιάς καθεαυτήν. Κατά τα άλλα, σε συνθήκες μιας οικονομίας που, προς το παρόν, συνηθίσαμε να είναι ελεύθερη, θα παραμένουμε οι περισσότεροι δέσμιοι. Για τα δεσμά μας αυτά δεν είναι υπεύθυνος ο Α. Τσίπρας, ούτε εξουσιοδοτημένος να τα σπάσει, γιατί τότε θα του καταλόγιζαν κάτι χειρότερο από την οικονομική δυσπραγία: τη στέρηση της «φυσικής» μας ελευθερίας!