Τα φώτα έσβησαν

Τα φώτα που σβήσανε χθες στο Παρίσι, μας δείξανε τη Δύση μας όπως είναι συνέχεια: σκοτεινή… Στο χθεσινό σκοτάδι οι οιμωγές των θυμάτων στον πολιτισμένο μας κόσμο ακούστηκαν ευκρινώς. Συνήθως, όμως, από την αυγή του λαμπερού την ημέρα και του ολόφωτου τις νύχτες πολιτισμού μας, οι πνιχτές κραυγές των πληγωμένων, από Δυτικούς, Δυτικών πνίγονται, μερόνυχτα, στην ευωχία ενός κόσμου φαινομενικά απασχολημένου διαρκώς…

Αυτή η απασχόληση, χθες, διαταράχθηκε. Εισβολείς στο προσκήνιο της πόλης που δίδαξε τρομοκρατία στη Δύση του 18^ου αιώνα, με σβηστά τα φώτα του Γαλλικού Διαφωτισμού, έκαναν τις ασχολίες των κατοίκων της, των ανύποπτων κατά τα άλλα θυμάτων, να θυμίζουν την αμέριμνη βοσκή των αμνών, των μεγαλωμένων για σφάγια. Έτσι μεγαλώνουν τα περισσότερα παιδιά, άλλωστε, στη Δύση: ως πρόβατα καλοκάγαθα, που μορφώνονται μεν αλλά όχι αρκετά για να σκεφτούν ότι η ζωή τους, στον κόσμο τους, δεν έχει τη σημασία που μεγαλόστομες διακηρύξεις της αποδίδουν, κυρίως πολιτικών και πολιτικών φιλοσόφων. Το θυμάμαι κάθε φορά, αυτό, που βλέπω και ακούω αμήχανους πολιτικούς να αναφέρονται με λόγια σε συμβάντα που δεν θα συνέβαιναν αν δεν τα προκαλούσαν. Εξ ου η αμηχανία τους.

            Ο Φρανσουά Ολάντ είπε, στο διάγγελμά του στον γαλλικό λαό, τη μοιραία λέξη: impitoyable… Αμείλικτη, είπε, θα είναι η Γαλλία στην αντίδρασή της μετά το χτύπημα που δέχθηκε στα σπλάγχνα της. Αμείλικτος αισθάνεται ότι μπορεί να γίνει εκείνος που φαντάζεται μεγάλη την ισχύ του, απροσμέτρητη με το μέτρο που χωρίζει άνθρωπο από άνθρωπο ή κράτος από κράτος σε ισχυρότερους και ανίσχυρους. Κι όμως! Ο ισχυρός αυτός Πρόεδρος μιας υποτίθεται ισχυρής χώρας δέχθηκε ένα χτύπημα που, και ισχυροί ακόμα, το υπολογίζουν.

            Υπάρχει ένα δίδαγμα από αυτό το χτύπημα. Αν, σε καιρό ειρήνης, οκτώ μαχητές, πάνοπλοι, θυσιάζονται και συνοδεύουν στον θάνατο 200 περίπου ανυποψίαστους αμάχους, άοπλους και αμέριμνους, σημαίνει ότι η Γαλλία ούτε έτοιμη για έναν τέτοιο πόλεμο είναι ούτε αμείλικτη μπορεί να ισχυρίζεται ότι θα γίνει. Αυτό ισχύει για όλα τα κράτη της υπερτροφικής Δύσης, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής.

            Οι ηγέτες των κρατών αυτών δεν ρώτησαν τους πολίτες τους αν μπορούν να αντέξουν τις συνέπειες από τις ριψοκίνδυνες επιχειρηματικές, πολεμικές διεισδύσεις σε περιοχές που κατοικούνται από πραγματικά αμείλικτους καθημερινούς ανθρώπους. Στη σύγκριση, προφανώς, ο άνθρωπος της φαιδρής Δύσης υπολείπεται καταφανώς του ανθρώπου της βλοσυρής Ανατολής. Δεν θα έπρεπε να εξαναγκαστούν, τα δυο αυτά είδη ανθρώπων, να έχουν μεταξύ τους σχέσεις βίας.

            Η σύγκρουση αυτή δεν θα μας βγει σε καλό. Σαν επηρμένα, επειδή καλοταϊσμένα και καλοζωισμένα, κακομαθημένα παιδιά, που αντιμετωπίζουν, με παιδική επιπολαιότητα, υποτιμητικά κάποια ρακένδυτα και πεινασμένα χαμίνια, οι άνθρωποι του κόσμου που δύει δοκιμάζουν στην αφράτη τους ύλη τον οξύ πόνο που μπορεί να προκαλέσει η αποφασιστική αντίδραση κάποιων που δεν διακρίνουν τη ζωντανή από τη νεκρή ανθρώπινη σάρκα, ακόμα κι αν πρόκειται για το δικό τους σώμα…

            Ο δυτικός άνθρωπος νοσεί σοβαρά, ούτως ή άλλως, από την ασφυξία που προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του. Προτού να σπεύσει να κατηγορήσει τους μακρινούς του αντιπάλους ή τους πρόσφυγες για την κακή του τύχη, πρέπει να χαλαρώσει τη θηλιά που έσφιξε γύρω από τον ίδιο τον λαιμό του. Γι’ αυτό, όμως, χρειάζεται τόση σκέψη όση δεν χρησιμοποίησε για να ανοίξει μόνος του, στο σώμα του, τις πληγές που χαίνουν, και ρέει άφθονο το αίμα του, χωρίς η βία των τζιχαντιστών να ‘χει φταίξει. Όση ευαισθησία λείπει στους δυτικούς, για τα δεινά που προκαλούν οι ίδιοι στον εαυτό τους, τόση σκληρότητα θα δοκιμάζουν από τους ξένους εισβολείς στον «πολιτισμό» τους…

            Τον πολιτισμό αυτό, με τα τόσα θύματα, δικά μας και ξένα, πρέπει σοβαρά να τον ξανασκεφτούμε. Απερίσκεπτος και βερμπαλιστής όπως είναι, δεν του κάνει καλό το φως που πέφτει πάνω του. Κι όταν τύχει να πέσει το σκοτάδι, όπως χθες στο Παρίσι, τότε οι μεγαλοστομίες του δεν αρκούν για να καλύψουν τον αχό από τις  αποτυχίες και τις αδικίες του…