Γάμοι Ομόφυλων: Η φιλοσοφική άποψη

Ας θέσουμε μια ορισμένη βάση: Δεν μ’ ενδιαφέρει αν θα παντρεύονται ή ποιος θα τους παντρεύει ή που θα παντρεύονται. Όπως δεν ενδιαφέρει κανέναν αν εγώ είμαι παντρεμένος. Είναι μια δέσμευση αυτή, που αναλαμβάνουμε οι παντρεμένοι απέναντι σ’ εκείνον που δεσμευόμαστε με τα δεσμά του γάμου και στην Πολιτεία. Αυτό αφορά ή θα αφορά και τους ομοφυλόφιλους. Σε ό,τι αφορά αυτούς, δεν με αφορούν οι γάμοι τους, επίσης, γιατί δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Δεν ξέρω πώς αισθάνονται εκείνοι οι οποίοι, ομοφυλόφιλοι όντες,
θέλουν να παντρευτούν. Είναι απολύτως προσωπική τους υπόθεση. Είναι θέμα συναισθημάτων, για τα οποία δεν μπορώ και δεν νομιμοποιούμαι να μιλήσω, γιατί δεν τα αισθάνομαι. 

Σε ό,τι αφορά την τεκνοθεσία, ισχύει το ίδιο ακριβώς. Όπως δεν ενδιαφέρει κανέναν ατομικά, αλλά μόνο την Πολιτεία και τα παιδιά μου, η συνέπειά μου στις υποχρεώσεις που έχω ως γονιός, έτσι και για όσους υιοθετούν ή “κάνουν” παιδιά ως ομοφυλόφιλοι σε καθεστώς γάμου. Θα είναι υπόλογοι απέναντι στο παιδί τους και στην Πολιτεία που “ευλογεί” τον γάμο τους. 

Αν τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, ας αναφερθούμε και στα πιο σοβαρά, που αφορούν στο συγκεκριμένο θέμα κοινωνικού ενδιαφέροντος και διαλόγου. 

Στην Ελλάδα, που είναι πρόσφορο παράδειγμα, γιατί αντιμετωπίζει αυτή την περίοδο νομοθετικά το ζήτημα, ο μισός πληθυσμός συγκρούεται με τον υπόλοιπο μισό με αφορμή τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για τη θεσμοθέτηση του γάμου για τους ομοφυλόφιλους. Δημόσιοι διάλογοι γίνονται πάμπολλοι από όλα τα μέσα που φιλοξενούν δημόσιους διαλόγους. Δεν σας κάνει εντύπωση που για το θέμα μιλούν σχεδόν μόνο όσοι δεν τους αφορά το θέμα; Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι απουσιάζουν. Προσωπικά, αν εξαιρέσω τον κύριο Κασελάκη, δεν έχω ακούσει άλλον, άμεσα ενδιαφερόμενο, να παίρνει τον λόγο. Ακόμα και ο κύριος Κασελάκης είναι πολύ φειδωλός στις δηλώσεις του για το θέμα. Επαναλαμβάνει, διαρκώς, ότι πρόκειται για ζήτημα ανθρώπινων δικαιωμάτων, χωρίς να μας εξηγεί, ως ο πλέον κατάλληλος, σε τι ακριβώς συνίσταται αυτό του το δικαίωμα. Η μόνη, πιο προσωπική του αντίληψη, εκφράστηκε όταν είπε ότι θέλει παιδιά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από τον συγκεκριμένο γάμο του, αγνοώντας, φυσικά, το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα των παιδιών να επιβιώνουν όποια χαρακτηριστικά κι αν έχουν... 

Έτσι, το ζήτημα παραμένει: πού βρίσκονται εκείνοι στους οποίους αφορά το ζήτημα; Πόσοι είναι, τελικά; Για μένα, όσοι κι αν είναι, πρέπει να έχουν δικαίωμα σε αυτό που θεωρούν ανθρώπινο δικαίωμά τους, όσο η διασφάλισή του δεν θίγει ανθρώπινα δικαιώματα άλλων. Επειδή, όμως, δεν εμφανίζονται, την ευθύνη για τη συζήτηση παίρνουν όσοι συμμετέχουν σε αυτή χωρίς να τους αφορά άμεσα. Επαναλαμβάνω: Τους αφορά, υποτίθεται, ως θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εδώ αξίζει να αναρωτηθούμε το εξής: Είναι το ίδιο ευαίσθητο αυτό το κοινωνικό σώμα για άλλα ζητήματα ανθρώπινων δικαιωμάτων που τίθενται καθημερινά στο κοινωνικό περιβάλλον; Ας αναφερθούμε πάλι στην Ελλάδα: Είναι εξίσου ευαίσθητοι μαζικά οι Έλληνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα των εργαζομένων που πένονται επειδή εργάζονται σε μια διαδικασία παραγωγής που εξελίσσεται εναντίον τους, με τη δική τους συμβολή και ανοχή; Ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι εξίσου ευαίσθητος για τους Έλληνες πένητες, όταν σχετικοποιεί την οικονομική καχεξία των περισσότερων Ελλήνων, δηλώνοντας ότι οι Έλληνες ξόδεψαν πολλά για τα δώρα τους τα Χριστούγεννα και γέμισαν τους χειμερινούς τουριστικούς προορισμούς;  

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πάμπολλα ανθρώπινα δικαιώματα που παραβιάζονται ή που δεν διασφαλίζονται, για να στοιχειοθετήσω την εν γένει αναισθησία μας για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γιατί αυτό, εν τέλει, είναι το θέμα. Η ευαισθησία μας για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πρωτογενής; Ή μας υποβάλλουν, όσοι έχουν συμφέρον να το κάνουν, την ευαισθησία αυτή; Αν είμαστε τέτοιοι πολίτες, τότε πάντα θα υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία θα γινόμαστε ευαίσθητοι, όσο κάποιοι, που μας τα υποβάλλουν, θα παραβιάζουν άλλα ανθρώπινα δικαιώματα, δικά μας και των συνανθρώπων μας, και μαζί κι εκείνων των οποίων το ανθρώπινο δικαίωμα στον γάμο είναι ανώδυνο να ικανοποιείται, όσο κι αν δεν παντρεύονταν, μέχρι τώρα, άντρες μεταξύ τους και γυναίκες μεταξύ τους, στην Ελλάδα τουλάχιστον.