Πολιτικοί ή ιδιώτες; Οι εκλογές στην Κύπρο

Ο φετινός Ιανουάριος δείχνει στο μεσουράνημα του καινούργιου χρόνου εκλογές για την Κύπρο, το ξεκίνημα μιας καινούργιας εποχής για την πολιτική ζωή του τόπου. Τα τελευταία τρία χρόνια η Κύπρος μέτρησε πληγές και ασθένειες δυσανάλογες της επουλωτικής δύναμης του πολιτικού οργανισμού της, ασύμμετρες για την ανοσοποιητική ισχύ του πολιτικού της συστήματος.

Η παθογένεια της διαπλοκής επίορκων θεσμικών λειτουργών με κερδοσκόπους τυχοδιώκτες, η αδιαφορία και η συγκάλυψη της διαπλοκής από αμοραλιστές πολιτικούς παράγοντες καθώς και η αμηχανία του κοινωνικού σώματος δεν είναι πρόσφατα φαινόμενα, φυσικά. Τα τελευταία χρόνια, όμως,  δεδομένης της οικονομικής δυσπραγίας που κατέληξε με την ευρωπαϊκής έμπνευσης αφαίμαξη των καταθέσεων από τις κυπριακές τράπεζες, η σήψη απογείωσε τον πολιτικό πυρετό και τα πολιτικά ζητήματα γίνονται επείγοντα από χλιαρά που ήταν.

Η πολιτική, όμως, είναι οι πολιτικοί. Αυτό που δεν μπορούν να παράξουν οι πολιτικοί ως ήθος δεν μπορεί να χαρακτηρίζει τη γενικότερη κατάσταση του κοινωνικού σώματος. Στις επερχόμενες εκλογές, λοιπόν, θα κριθεί το κριτήριο των πολιτών για την επιλογή των πολιτικών που θα τους εκπροσωπήσουν. Ένα είναι το κριτήριο: όσοι προαλείφονται για  βουλευτές είναι καλύτερα να παραμείνουν ιδιώτες ή πρέπει να τους δοθεί άδεια εισόδου στο Κοινοβούλιο;

            Το δίλημμα, δυστυχώς, παίρνει σάρκα και οστά εξαιτίας της συμπεριφοράς συγκεκριμένων βουλευτών μεγάλου κόμματος, που κρίνεται ακόμα και ποινικά ελέγξιμη. Είναι προφανές: όσοι υπερθεματίζουν για το προσωπικό τους θυμικό, που τους καθιστά έρμαια των πιο άλογων ενστίκτων, είναι καλύτερα να παραμένουν ιδιώτες. Η πολιτική διαγωγή τέτοιων πολιτικών δεν μπορεί να μην επηρεάζεται από την ανάγκη τους να εκφράσουν όσα ακόμα και ως ιδιώτες θα έπρεπε να διστάζουν να εκδηλώνουν ως συμπεριφορά.

            Ο πολιτικός δεν μπορεί καθεαυτόν να ανήκει στον εαυτό του. Όπως ούτε ο δάσκαλος ούτε ο γιατρός. Αν αναφερόμαστε σε λειτουργήματα, μάλιστα, και λάβουμε υπόψη την αναλογία της ευθύνης του καθενός για την πόλη, προφανώς ο πολιτικός είναι αδιανόητο να έχει τον χρόνο ή την πολυτέλεια να σκέφτεται ή να φροντίζει για τον εαυτό του. Τα άλλα δύο επαγγέλματα, του δασκάλου και του γιατρού, έχουν εργασιακό χρόνο, πολύ εκτεταμένο. Του πολιτικού το επάγγελμα δεν έχει. Είναι όλος ο χρόνος του, και κυρίως όλος ο εαυτός του.

            Όσο για τον χαρακτηρισμό «επάγγελμα», αλίμονο αν δεν τονίζουμε ότι η πολιτική είναι επάγγελμα. Κάθε επαγγελματίας κρίνεται γι’ αυτό που παράγει ως κοινωνικό έργο και υπόκειται στις συνέπειες της κοινωνικής κρίσης, θετικές ή αρνητικές, για το έργο του. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τους πολιτικούς, που τους ορίζω, εγώ προσωπικά, ως τους προστάτες της πόλης, της χώρας, ως τους επαγγελματίες ενδιαφερομένους για τους πολίτες, για τους ιδιώτες. Οι ιδιώτες δεν αναμένεται να επαγγέλλονται ό,τι οι πολιτικοί. Οι πολιτικοί, οπωσδήποτε, αναμένεται να μη συμπεριφέρονται ως ιδιώτες. Καλή αρχή, μ’ αυτές τις σκέψεις, στην προεκλογική περίοδο!