Ψυχρός πόλεμος

 

Το Ισλαμικό Κράτος έχει τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά ενός κράτους: περιοχές που ελέγχει, νόμους που επιβάλλει, πλουτοπαραγωγικές πηγές που εκμεταλλεύεται, διεθνείς εμπορικές σχέσεις, στρατιωτικά μέσα. Δυνητικά, μάλιστα, έχει πολίτες έτοιμους να το υπερασπιστούν σε όλο τον Δυτικό κόσμο. Αυτό κάνει το Ισλαμικό Κράτος ισχυρότερο από τα κράτη της Δύσης, που το καθένα αρκείται στους πολίτες του για να υπάρχει.

Το Ισλαμικό Κράτος ασκεί την επεκτατική πολιτική των Ρωμαίων, του Ναπολέοντα, του Χίτλερ. Διεκδικεί ζωτικό χώρο στη Μέση Ανατολή αλλά και όπου εξαπλώνονται οι κατά φαντασία υπήκοοί του. Η Δύση, με προεξάρχουσες την Αμερική και τη Γαλλία έχουν αποδυθεί σε έναν ταυτόχρονα επιθετικό και αμυντικό πόλεμο για την καταστροφή, όπως λένε, του Ισλαμικού Κράτους. Πλήττουν, λοιπόν, στρατιωτικούς στόχους και μονάδες παραγωγής πετρελαίου που ελέγχει το Ισλαμικό Κράτος.

Ένας πόλεμος, όμως, κερδίζεται όταν ο αντίπαλος χάνει ανθρώπινες ζωές. Οι απώλειες σε ανθρώπινο υλικό, όπου είναι περισσότερες, καθορίζουν την έκβαση του πολέμου. Προς το παρόν ο πόλεμος εναντίον του Ι.Κ. δεν έχει πάρει αυτή τη διάσταση. Δεν περιέχουν τα πολεμικά ανακοινωθέντα στοιχεία για τέτοια πλήγματα, με εξαίρεση διάσημους εκτελεστές, που επιλεκτικά στοχοποιούνται και δολοφονούνται. Είναι λίγοι αυτοί, όμως. Αναρωτιέται κανείς, επομένως: τι πόλεμος είναι αυτός;

Δεν πρόκειται για πόλεμο. Δεν έχουν λόγο να πολεμήσουν η Αμερική, η Γαλλία και η Γερμανία στη Μέση Ανατολή, κι ας λένε ότι χτυπούν για να καταστρέψουν. Δεν το κάνουν καν για να κατοχυρώσουν ζώνες επιρροής σε μια περιοχή διάσημη για το πετρέλαιό της. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι, σήμερα, για ν’ αποκτήσουν πρόσβαση. Δεν χρειαζόταν ο πόλεμος. Η Δύση έσπευσε να επισκεφθεί με βομβαρδιστικά τη Μέση Ανατολή επειδή αποφάσισε να επεκταθεί η Ρωσία.

Γι’ αυτό το ΝΑΤΟ, μέσω της Τουρκίας, έστειλε το μήνυμα που εστάλη στη Ρωσία με την κατάρριψη του βομβαρδιστικού της. Γι’ αυτό τα αντίποινα της Ρωσίας: μήνυμα στο ΝΑΤΟ μέσω της Τουρκίας. Το Ι.Κ. είναι πρόφαση. Η Δύση γνωρίζει ότι οι διαστάσεις που πήρε δεν καταστρέφονται. Κάποια στιγμή θα διαπραγματευτούν μαζί του, τα κράτη της Δύσης, όπως κάνουν με όλα τα κράτη. Οι εκατόμβες των αθώων θυμάτων θα συμβάλουν στις διαπραγματεύσεις αναδρομικά, ή προηγούνται, για να οδηγήσουν στη διαπραγμάτευση.

Με τη Ρωσία, όμως, δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης. Η Ρωσία, σαν έτοιμη από καιρό, δεν θέτει τη βούλησή της υπό συζήτηση. Η Δύση την πίεσε πολύ στα σύνορά της. Αντέδρασε την κρίσιμη στιγμή επεκτείνοντάς τα στη Μαύρη Θάλασσα, και ακολουθεί το φυσικό μονοπάτι του νερού προς τα κάτω. Η Ρωσία θα εγκατασταθεί στη φιλόξενη Μεσόγειο, γιατί έτσι θα απειλεί τα συμφέροντα της Δύσης στη Μέση Ανατολή, και θα κινδυνεύουν λιγότερο τα δικά της στο έδαφός της. Η Τουρκία, είναι λογικό, θα απορροφά όλη την ένταση του ρωσικού στρατηγικού επεκτατισμού ως ο ετοιμοπόλεμος εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ στην περιοχή.

Η εύνοια που έδειξε η Τουρκία στο Ι.Κ. εκπορεύεται από το ίδιο το ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό δεν θα δούμε καταστροφικά χτυπήματα εναντίον του από τη Δύση. Άλλωστε, το ΝΑΤΟ χρειάζεται καλούς και δολοφονικούς συμμάχους στην περιοχή, στρατιώτες των χαρακωμάτων, έτοιμους να προασπίσουν τα εδάφη που δεν θέλουν οι δυτικοί να περάσουν στον έλεγχο των Ρώσων. Γι’ αυτό δεν υπάρχουν απώλειες σε ανθρώπινες ζωές στον «πόλεμο» της Δύσης εναντίον του Ι.Κ. Όσοι τώρα εμφανίζονται ως βδελυροί αντίπαλοι, είναι σύμμαχοι του χθες και του αύριο. Ο πραγματικός αντίπαλος της Δύσης ήταν, είναι και θα είναι η ρωσική ευθιξία. Ο σημερινός Πρόεδρος της Ρωσίας, ο Β. Πούτιν, την προσωποποιεί ιδανικά.

Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, επομένως, δεν θα εξαρτηθούν από τον «πόλεμο» της Δύσης εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Θα εξαρτηθούν από τον ψυχρό πόλεμο Ρωσίας και Δύσης. Οι Ρώσοι βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι συνηθισμένοι στο κρύο…